To, co nie nasze recenzja

Niewielu autorów potrafi pokazać kilka różnych odsłon swojej twórczości. A już naprawdę rzadko się zdarza, żeby każda taka odsłona była naprawdę udana. Pani Kasia Misołek, czy też Sonia Rosa jest idealnym przykładem na to, że prawdziwy talent, połączony z ogromem pracy, daje dzieła rewelacyjne w prawie każdym gatunku literackim. Dla mnie jednak „To, co nie nasze” to zdecydowanie jej najlepsza książka. I jeden z najlepszych thrillerów psychologicznych, jaki przeczytałam.

Dwa małżeństwa, których córeczki zaginęły przed laty, spotykają się, by wspólnie przeżywać ból po utraconych dzieciach, ale też znaleźć w swoim nieszczęściu jakieś pocieszenie. Izabela i Robert stracili swoją córkę przed laty. Iga wyszła do koleżanki i już nigdy nie wróciła do domu. Oboje starają się jakoś funkcjonować, pracują, ale od lat nie umieją pielęgnować swojego związku. Amelia, córka Darii i Wojciecha, zgubiła się w czasie szkolnej wycieczki do Trójmiasta. Daria nie jest w stanie pracować, unika ludzi i zdarza jej się nie kontrolować swojego zachowania. Wydaje się jednak, że Wojciech wspiera żonę i oboje bardzo się kochają. Kiedy niespodziewanie Izabela i Wojciech decydują się być razem, Robert przyjmuje to ze spokojem, Daria zaś wpada w szał, który objawia się niekontrolowanym szaleństwem… i zamienia życie swojego męża i jego nowej parterki w piekło. Czy Izabela będzie w stanie budować swoje szczęście na krzywdzie wyrządzonej Darii? I czy cała czwórka będzie gotowa zmierzyć się z prawdą o zaginionych córkach?

„To, co nie nasze” dosłownie wbija w fotel. Książka wciąga, nie pozwala się od siebie oderwać, a wachlarz emocji zafundowanych nam przez autorkę jest naprawdę ogromny. Autorka przykuwa uwagę czytelnika niemal od pierwszego zdania, a z każdym kolejnym rozdziałem podkręca akcję i sprawia, że w napięciu oczekujemy na finał tej bolesnej i mocno skomplikowanej historii. A jej zakończenie jest tak nieprzewidywalne, że długo po odłożeniu książki trudno w nie uwierzyć… No i prawdziwe chapeau bas dla genialnie zarysowanych bohaterów, targanych wieloma problemami natury emocjonalno- psychologicznej. Czytajcie, bo naprawdę warto! A ja z niecierpliwością czekam na książkę Pani Kasi w moim ulubionym gatunku, czyli powieści historycznej😊 Już wiem, że będzie świetna!