Dobra rodzina recenzja

„Tak często nie znamy ludzi...”

W małej miejscowości Karsin zaginęła dwudziestoletnia dziewczyna, Aleksandra. Rodzice i siostra Berenika są przerażeni. Zaczyna się policyjne śledztwo. Trzy dni później anonimowy informator dzwoni na policję i mówi, gdzie znajduje się Ola, a właściwie jej ciało... Rozpacz rodziców, siostry i brata Piotra jest niewyobrażalna. Ślady prowadzą do siostry Oli, Bereniki i jej chłopaka. Czy siedemnastolatka mogła zabić własną siostrę? Czy jej chłopak to zrobił? A co z motywem? Mocno przerażająca historia, od pierwszej strony trzymająca w napięciu. Każda rodzina „ma swoje mroczne tajemnice”. A jaką tajemnicę miała rodzina Betlejów? Przekonajcie się sami, jak dobra to była rodzina i czy na pewno była dobra...

Niewyobrażalna tragedia, jaka spotkała rodzinę Betlejów. Śmierć, zabójstwo jednej córki i oskarżenie drugiej, młodszej o jej zabójstwo. Co czują rodzice w takiej sytuacji? Jak w ogóle mogło dojść do takiego zdarzenia? Czy zabójca może być pozbawiony uczuć? Jaki motyw trzeba mieć, żeby zabić... Od pierwszej strony historia wydaje się być nieprawdopodobna, a tym bardziej wymowna, że miała miejsce naprawdę (choć przyznaję nie znam tej historii i nawet nie chcę jej poznawać). Napięcie towarzyszyło mi na każdej stronie i nie było to przyjemne uczucie. Dla mnie najtrudniejsza z powieści true crime, jaką czytałam. Tym bardziej, że mam siostrę i wiem, jaka silna, pozytywna więź nas łączy. Wskoczyłybyśmy za sobą w ogień, jedna drugą uratowałaby od niebezpieczeństwa i śmierci...

Rodzina to najmniejsza komórka społeczna. Powinna spełniać wszystkie potrzeby jej członków a nade wszystko być ostoją bezpieczeństwa. Powinna być dobra... Czy każda rodzina to tylko piękny, zewnętrzny obrazek? Czy każda rodzina jest idealna? Czy w żadnej rodzinie nie ma rys? Nie ma pękniętego szkła na idealnym zdjęciu, do którego wszyscy się uśmiechają? I choć naprawdę trudno w to uwierzyć, dzieci zawsze będą dla swoich rodziców idealne... i to chyba przeraziło mnie najbardziej. Być może jedynym środkiem do ocalenia siebie od szaleństwa jest zaprzeczenie... niezaprzeczalnym faktom...

Bardzo trudny temat powieści, który Katarzyna Troszczyńska przedstawiła z bardzo dużą starannością. Nie pokazała co dobre, a co złe, nie wydała opinii. Opowiedziała historię, a ocenę pozostawiła czytelnikowi. Ja mam mieszane uczucia i długo nie zapomnę o tej historii. Realizm i naturalizm tej powieści jest przerażający. Naprawdę trudno uwierzyć w całą tę historię. Tak bardzo boli mnie, że gdzieś miało to miejsce naprawdę.

Książkę wygrałam w konkursie u @kryminalnatalerzu, za co bardzo dziękuję.