Człowiek Pies recenzja

Hejka tu znowu Zaczytana Archiwistka. Tym razem przychodzę do Was z recenzją drugiego tomu kryminalnej serii „Przypadki Konrada Masternowicza”, stworzonym przez Panią Martę Giziewicz. Po przeczytaniu mogę powiedzieć, że „Człowiek pies” wyszedł zdecydowanie lepiej od poprzedniej części - „Kareta”, o której wspominałam Wam dzisiaj przed południem.

Z czym tym razem musi zmierzyć się nasz Konrad Masternowicz? Nasz bohater zostaje zaproszony do majątku hrabstwa Rzeckich, gdzie broni się przed zalotami pani domu. Niewzruszony, nie wie jeszcze, że czeka na niego jeszcze większe niebezpieczeństwo. W domu dochodzi do morderstw. Detektyw musi znaleźć winnego śmierci dwóch osób, zanim... sam zostanie postawiony przed sądem jako oskarżony.

Po przeczytaniu „Karety”, walczyłam ze sobą kilka dni by sięgnąć po jej kontynuację. Bałam się kolejnego zawodu oraz przerażała mnie objętość tej powieści - mamy tutaj ponad 500 stron... Jednak po przeczytaniu mogę odetchnąć z ulgą. Niby znalazłam kilka zbędnych opisów, które zniechęcały mnie do dalszego czytania, jednak autorka zadbała o większą ilość akcji, co mile mnie zaskoczyło.

Również bohaterowie zostali lepiej przedstawieni w tym tomie. Znienawidzona przeze mnie Weronika, stała się mniej irytująca, a nawet dała się polubić pod koniec książki. Natomiast jeśli chodzi o naszego Konrada - muszę przyznać, że niezłe z niego ziółko... Bardzo się cieszę, że autorka pozwoliła mi poznać go lepiej, co sprawiło, że z niecierpliwością czekam na kolejne tomy jego przygód.

Niestety nadal ponarzekam jeśli chodzi o przedstawienie tła historii - mimo poprawy, nadal mi czegoś brakuje... Mimo, że sam pomysł na fabułę tej części zainteresował mnie mniej - w porównaniu z opisem poprzedniego tomu, to jednak przy czytaniu „Człowieka psa” bawiłam się o niebo lepiej. Poza akcją, dostajemy tutaj zaskakujące zakończenie, które nie jest już zlepkiem wzajemnie wykluczających się informacji, a zgodną całością, która pozostawia niedosyt.

Czy książkę polecam? Zdecydowanie tak, pomimo, że jest to drugi tom, radzę Wam ominąć lub przejrzeć pobieżnie pierwszy tom. (W razie problemów możecie napisać - streszczę Wam poprzednią część lub wyjaśnię niezrozumiałe kwestie.) Pomimo objętości lekturę tę czyta się bardzo szybko, a to głownie za sprawą większej ilości dialagów, których to zabrakło mi w czasie czytania „Karety”.