Szkoła filmowa recenzja

Książka jest zapisem telewizyjnych rozmów z czołowymi polskimi aktorami. Przepytywani mówią o doświadczeniach ze wyższej szkoły aktorskiej, która w zamierzeniu miała ich nauczyć rzemiosła. Także o karierze zawodowej, o tajemnicach zawodu aktora. Wyłania się z tych rozmów obraz mocno zróżnicowany. Jedni w szkole tyrali od rana do wieczora, dla innych była to strata czasu. Także jeśli chodzi o zawód aktora, to opinie bardzo się różnią. Dla jednych to duże przeżycie emocjonalne dla innych po prostu udawanie. Tajemnice sztuki...

Żeby podbudować swoje tezy, przytoczę parę cytatów. Oto co sądzą aktorzy o szkole. Marek Kondrat: „Nauka w szkole teatralnej to okres tresury, która niestety pozbawia człowieka pewnej wrażliwości na świat.” Andrzej Grabowski: „szkoła teatralna niczego nie nauczy. Bo czego może nauczyć? Talentu? (…) Warsztatu się człowiek i tak uczy w teatrze.” Z drugiej strony mówi Borys Szyc: „Cudownie jest tu studiować, ja to wspominam jako najpiękniejszy okres w moim życiu. Bo to był ostatni moment pełnej wolności, braku obciążeń. Szkoła otacza cię kloszem i daje ci możliwość spełniania marzeń.”

Na temat aktorstwa i tak zwanego przeżywania mamy też różne opinie. Andrzej Grabowski: „Aktora, który przeżywa, można o kant dupy rozbić, to jest pieprzenie w bambus, takie przeżywanie.” Borys Szyc: „Dla mnie ten zawód jest pewnym rodzajem terapii. Wszystko, z czym się zmagam w środku, grając, wyjmuję na zewnątrz i to jest moja szczerość wobec widza, to jest ta prawda, którą serwuję. Wtedy się czuję tożsamy z tym, kim jestem, i wiem, że nikogo nie okłamuję, choć chowam się za jakąś postacią, za jakąś maską. Ale tak naprawdę to jestem prawdziwszy ja niż w życiu.” Dorota Kolak: „mózg człowieka nie rozróżnia emocji udawanych — czyli wyobrażonych — od emocji prawdziwych. Mózg nie rozpoznaje tej różnicy. Jeżeli aktor ma na przykład „zagrać” własną śmierć, to to jest naprawdę przeżycie traumatyczne, ponieważ mózg nie rozróżnia umierania na niby od umierania naprawdę. Takie sytuacje odczytuje jeden do jednego, i w emocjach, i w ciele, no a potem trzeba z tego wyjść.” No i bądź tu mądry i pisz wiersze...

Znajdziemy jeszcze w książce parę nieodzownych anegdotek, więc miło się to czyta, ale nic wielkiego to nie jest, ot dobra lektura na podróż.