Nieobecna recenzja

Jaimie Jo Wright historią zatytułowaną "Nieobecna" wprowadza czytelnika w ponury, tajemniczy, gotycki klimat i od samego początku zaprasza do rozwikłania dziwnej, ciągnącej się latami, mrocznej tajemnicy ducha Misty Wayfair.

Heidi Lane, zaniepokojona dziwnym listem otrzymanym od chorej na demencję matki, wraca po latach do rodzinnej miejscowości i już na samym początku pobytu u siostry wpada w niemałe kłopoty. Sto lat wcześniej, w 1908 roku, w to samo miejsce przybywa pośmiertna fotografka Thea Reed- porzucona jako mała dziewczynka na schodach sierocińca- szuka w Pleasant Valley swoich korzeni.
Chociaż Heidi i Thea nie miały szansy się spotkać, obie zaczęły odkrywać tajemnice, skrzętnie skrywane w miejscowym zakładzie psychiatrycznym, a także obudziły przerażającą miejską legendę związaną z Misty Wayfair. Duch z przeszłości od lat prześladuje podzielonych na dwa obozy mieszkańców Pleasant Valley, zwiastując swoją obecnością śmierć. Heidi i Thea dzieli aż sto lat, jednak czy aby na pewno te kobiety nie są ze sobą związane?

Autorka stworzyła świetną, klimatyczną, ponurą i leniwie płynącą opowieść, która choć nie porywa, wciąga i skłania do rozmyślań.
Rodzinne sekrety, tajemnice, przerażające fotografie, legenda o duchu i historia morderstwa popełnionego z zazdrości- to wszystko składa się w bardzo interesującą historię, która dzięki rozciągnięciu w czasie jest dość nietypowa. Na dokładkę Jaimie Jo Wright pomiędzy tymi wszystkimi, przerażającymi tajemnicami przemyca wiele trudnych i ważnych tematów. Poznając główne wątki spotykamy się z problemem choroby psychicznej, stanami lękowymi, demencją, autyzmem, podziałami społecznymi, a także towarzyszymy głównym bohaterkom w poszukiwaniu "swojego ja".

"Nieobecna" to książka, która może przyprawić czytelnika o dreszcze. Chociaż nie ma tu krwawych scen i brutalnych okoliczności, to właśnie ogólny klimat jest tym, co robi największe wrażenie. "Nieobecna" wydaje się być książką idealną na jesienne wieczory. Otula i usypia niczym listopadowa mgła, pozostawiając przy tym nutkę niepewności i uczucie, że gdzieś tam w mroku, pomiędzy drzewami w starym lesie, może przechadzać się duch Misty Wayfair.