Szepty drewnianych papug recenzja

Michalina młodo wychodzi za Roberta. Małżeńska sielanka kończy się jednak bardzo szybko. Robert zaczyna kontrolować swoją żonę. Jest zazdrosny, nie pozwala jej się z nikim spotykać i próbuje uwięzić ją w domu. Kobieta w końcu nie wytrzymuje i ucieka. Trafia do swojej babci z którą od wielu lat nie utrzymywała kontaktu. Relacje jej matki z babcią są bardzo napięte. Michalina ma jednak nadzieję, że wszystko się wkrótce ułoży, a ona sama zacznie żyć na nowo bez strachu. Czy Michalina odważy się na konfrontacje z Robertem i definitywne rozstanie?

Zakochałam się w okładce tej książki. Jest przepiękna i doszłam do wniosku, że muszę ją mieć na swojej półce. Kiedy jednak zaczęłam czytać ... mój zachwyt malał z każdą stroną, aby na końcu zniknąć. Okropnie wynudziła mnie ta historia. Jestem naprawdę bardzo rozczarowana. Książka podzielona jest na trzy części. I tylko w pierwszej działo się coś konkretnego. Michalina nie miała łatwego życia z Robertem. Wiele przez niego przeszła, ale po jej ucieczce nie działo się kompletnie nic. Rozumiem, że bała się wrócić, nawiązać kontakt z rodziną. Autorka chciała nam pokazać, że warto walczyć o siebie, nie uciekać od problemów i stawiać im czoła. Niestety szkoda, że nastąpiło to dopiero na samym końcu. Przez większą część po prostu wiało nudą. Nie lubię odkładać książek choć nie wiadomo jak by mi się nie podobały. Zawsze staram się dobrnąć do końca. Tak również było w tym przypadku. Męczyłam się, ale przeczytałam. Zdecydowanie zabrakło mi tutaj czegoś więcej. Gdyby tylko Michalina podjęła jakieś działania, cokolwiek, albo chociaż gdyby Robert jej szukał. Trochę akcji nadałoby tej historii zupełnie innego charakteru. Niestety nie doczekałam się tego. Relacje jej matki i babci również były dość dziwne. Ciężko było polubić którąkolwiek z postaci. Tytuł książki niewiele ma wspólnego z fabułą. Owszem, drewniane papugi przewijają się w trakcie czytania, ale kompletnie niczego nie wnoszą do tej historii. Szkoda, bo miałam nadzieję na świetną historię.