Szeptem recenzja

O debiutanckiej powieści Becki Fitzpatrick słyszałam wiele, zarówno zachęcających, jak i niezbyt pochlebnych opinii. Byłam bardzo ciekawa, jakie wrażenie na mnie samej odniesie ta książka, więc gdy tylko nadarzyła się okazja i wpadła w moje ręce, nie zastanawiałam się długo, jednocześnie odnosząc się do tej książki bardzo sceptycznie.

Becca Fitzpatrick dla pisarstwa rzuciła pracę w służbie zdrowia, a jej pierwsza powieść zajęła od razu jedno z pierwszych miejsc na listach bestsellerów. Postanowiłam się więc przekonać na własnej skórze, czy wg mnie na to miano rzeczywiście zasłużyła.

Szesnastoletnia Nora Grey jest uczennicą szkoły średniej, zwykłą nastolatką, dobrze uczącą się, mieszkającą i mającą znakomite stosunki z matką, przyjaźniącą się z koleżanką z klasy, Vee. Pech chciał, że pewnego dnia na lekcji biologii nauczyciel rozsadza wszystkich uczniów i w ten sposób Nora poznaje Patcha. Patch jest tajemniczy, intrygujący i zabójczo przystojny i mimo że Nora na początku wcale się do tego nie przyznaje, nawet sama przed sobą, zakochuje się w nim. No bo przecież któż by się nie zakochał?... Patch ma również trochę mroczną przeszłość za sobą, Nora na początku próbuje się dowiedzieć o nim jak najwięcej, ale bezskutecznie, co jeszcze bardziej ją do niego przyciąga. Patch ma również tajemnicę, którą Nora w końcu odkryje…

Wiele czytelników już na wstępie zachwyca się okładką powieści Fitzpatrick. Powiem szczerze, że na mnie ta okładka wcale nie zrobiła wrażenia, wręcz przeciwnie i gdyby chodziło o samą okładkę, pewnie w ogóle bym nie zwróciła na tę książkę uwagi. Bo po prostu mi się nie podoba. A sama treść?... Hm, muszę przyznać, że nie rozumiem, czym ta książka zdobyła taką popularność. Ja, zaczynając ją czytać, po jakichś 50 stronach pomyślałam sobie: W co ja się wpakowałam? I niestety nie zmieniło się to prawie do końca. Mało barwni bohaterowie, łącznie z główną bohaterką, czasem irytujący, szczególnie przyjaciółka Nory, Vee, mdłe dialogi, czasem tak beznadziejne, że chciałam tylko złapać się za głowę i rzucić tą książką w kąt. Jedyną interesującą postacią w tej książce, chociaż powiedzieć interesującą to i tak za dużo, to sam Patch i tajemnice związane z jego osobą. Mały plus mogę też dać za zakończenie. Ale to by było na tyle, jeśli chodzi o plusy. No, może jeszcze to, że książka jest krótka, bo gdyby była dłuższa, to pewnie nie wytrzymałabym, niestety, do końca.

Wiadomo, jest to książka dla młodzieży, przeznaczona raczej dla nastolatek, a ja ją już bez wątpienia nie jestem. Ale mam wrażenie mimo wszystko, że dla mało wymagających nastolatek. Nie wiem, może gdybym miała 15 lat, ta książka zrobiłaby na mnie większe wrażenie, ale w chwili obecnej raczej nie zrobiła żadnego. Wiadomo, że każdy ma inny gust i fajnie, że powieść pani Fitzpatrick ma wielu wielbicieli, ale w mój gust zdecydowanie nie trafiła. I chociaż ma plusy, małe, ale ma, o których wspomniałam wcześniej, to jednak więcej chyba posiada wad.

Mimo wszystko zachęcam do przeczytania tej książki. Dlaczego? Choćby dlatego, żeby wyrobić sobie własne zdanie o niej, bo różne są opinie, jak różni są ludzie. Ja spotkałam się z tymi jak najbardziej zachwalającymi, jak i z tymi niezbyt pochlebnymi. Moje własne jest takie jak widać powyżej. A czy sięgnę po kontynuację?... Powiem szczerze, że na razie mam ciekawsze książki do przeczytania, choć niewykluczone, że jak wpadnie w moje ręce przypadkowo, to się pomęczę i przeczytam. Na siłę nie będę szukać dalszych części. Ale jakaś tam ciekawość jest, czy okaże się lepsza, czy jednak jeszcze gorsza od części pierwszej.


[http://mojeczytadla.blogspot.com/2012/05/szeptem.html]