Smak życia recenzja

„Smak życia” Katarzyny Sarnowskiej to wciągająca opowieść o perypetiach kobiety w sile wieku, która postanawia zmienić swoją monotonną egzystencję i zawalczyć o swoje marzenia. Kalina Dąbrowska zapragnęła wyjść z szarej mgły codzienności i przestać być anonimową w codziennym tłumie ludzi pędzących do nudnej, niesatysfakcjonującej pracy, otoczonych „przyjaciółmi”, którym nie warto ufać, zwłaszcza w sytuacjach kryzysowych, ludzi poddanym codziennej domowej monotonii… Postanawia zostać pisarką… Jej droga okaże się bardzo wyboista… Ale przy okazji dowie się na ile ją stać, nauczy się radzić z pechem, który ją prześladuje, da pstryczka w nos natrętnemu Dżinowi, który w najmniej odpowiednich momentach podszeptuje jej czarne scenariusze…

Ale nie jest to tylko książka o pisaniu, a raczej trudach wydawania powieści. Jest to opowieść od odnajdywaniu siebie, o rodzeniu się przyjaźni, o byciu sobą mimo wszystko i o walce, jaką trzeba wygrać by zdjąć swoją maskę…

Urzekła mnie postać Kaliny, nie dlatego, że jest wyjątkowo charakterystyczna, że ma zdumiewający życiorys, że jest skończoną pięknością, wybitną intelektualistką itd. Kalina jest po prostu czysto ludzka. Ma wiele wad, wiele problemów, podupadającą wiarę w siebie, w zasadzie niczym nie wyróżnia się z tłumu. Problemy przez jakie brnie w trakcie powieści, są… Hmmm… Naturalne, normalne, zwyczajne, popularne… Takie, jakie mam ja, Ty i niemal każdy, kogo spotykamy na co dzień… Przez to, że główna bohaterka jest tak bardzo przyziemna o wiele łatwiej jest się z nią identyfikować, zrozumieć ją. Oczywiście nie trzeba od razu wydawać książki, aby poznać fałszywą, cyniczną i brutalną stronę rzeczywistości… Spełniając marzenia kroczymy równym krokiem ścieżką, którą szła Kalina nim spełniła swoje marzenia.

Książka ta jest bardzo niepozorna z wyglądu, cieniutka, kiepsko wydana, z mało ciekawą okładką, jednak jej treść jest bardzo głęboka i pozostaje w pamięci, zmusza do przemyśleń – „a co ja bym zrobiła w takiej sytuacji…”

Katarzyna Sarnowska nie jest debiutantką (wydała tomik wierszy, książkę dla dzieci, tłumaczenie), nie wiem czy to kwestia warsztatu czy wrodzonego talentu (pewnie do drugie), ale jej pierwsza powieść napisana jest niezwykle sprawnie i barwnie. Przepełniona anegdotami, czasami ironicznym tonem, napisana z humorem – wciąga od pierwszego zdania i nie pozwala odejść, aż do ostatniego. Byłam zauroczona po przeczytaniu „Prehistorii”, w której poznajemy główną bohaterkę – kobietę zwyczajną, ale na swój sposób wyjątkową, jedyną w swoim rodzaju. I takie jest przesłanie tej historii, aby uwierzyć w siebie, odnaleźć w sobie ten niezwykły, indywidualny element, zawalczyć o bycie sobą, nie poddawać się z błahych powodów, i przede wszystkim znaleźć swoje miejsce na świecie, ludzi, którzy są warci zaufania, na których można liczyć (Maciek – mąż Kaliny jest niesamowicie fajnym facetem, urzekła mnie jego postać). A najważniejsze to fakt, iż tę walkę można odbyć w każdym wieku, bo szczęście nie zagląda nam w metryki…