Nie wysyłaj mnie do Staphorst recenzja

Lubicie dziwne historie, które z każdą przewracaną stroną stają się coraz bardziej dziwne, a nietypowy świat, w który wkraczamy dzięki pisarzom, zaskakuje absurdalnymi i jednocześnie ujmującymi za serce sytuacjami, niejednokrotnie przezabawnymi? Taka właśnie jest tak książka.
Zaskakujący debiut irackiego uciekiniera, inżyniera budowlanego.

Czytałam tę niewielką powieść w różnych miejscach i za każdym razem, gdy wybuchałam śmiechem byłam pytana, co czytam i co mnie tak bawi, że aż mam mokre oczy od śmiechu (na stronach 98-99 zostawiłam ślady tuszu...)

Książka już samą okładką krzyczała do mnie: PRZECZYTAJ MNIE!!! A ja zupełnie nie spodziewałam się tego co w niej zastanę, w jaki sposób rozwinie się historia pewnej dziewczyny Janine, która w dość nietypowy sposób postarała się o dziecko, i że tak naprawdę to nie będzie jej historia, ale jej syna Geerta, o którym w trakcie czytania będziemy myśleć różnie, że dziwny, dziwaczny, nieporadny, trudny w komunikacji, uroczy, życzliwy, utalentowany...
Dostrzegamy w nim od dziecka mieszaninę sprzeczności, dostrzegamy geniusz i pewien rodzaj szaleństwa, ale przecież często zdolności i zaburzenia idą w parze.
Geert jest jak "zbiór wspólny", nic też dziwnego, że przyciąga do siebie też skrajnie różne osoby. On ma wpływ na ich życie, one mają wpływ na jego.

Geert rodzi się z plemnika geja, którego sperma za pomocą słomki zostaje wdmuchnięta w Janine. Matka wychowuje go samotnie wśród szpargałów zalegających w sklepie z używanymi rzeczami. W nim Geert jako nastolatek natrafia na skrzypce samego Antonio Stradivari i zupełnie nieświadomy tego, co trzyma w ręku, zakochuje się w instrumencie, rozbiera go, składa, naprawia i zaczyna tworzyć własne skrzypce. Najpierw jedne, potem kolejne, potem coraz więcej, a wszystkie ze starych kanap. To sklepu z rzeczami używanymi pewnego dnia trafia niemiecki antykwariusz i kupuje skrzypce, nie tylko te Stradivariego, ale również te Geerta.

Pisze się, że Stradivari zbudował własnoręcznie około pięciuset skrzypiec. Czy Geert, lutnik samouk jest w stanie mu dorównać?

W prostocie tkwi siła, ale tutaj pod jej warstwą tkwi również symbolika, którą zauważamy od razu, ale też czasem jest głęboko ukryta, niejednoznacznie sugerująca nam prawdziwe znaczenie sytuacji za pomocą gry słów genialnie dobranych.

Choć nie koniecznie oczekujemy takiego zakończenia, jakie wymyślił dla tej historii Autor, to jest to niewielki minusik, a niewielki dlatego, że tak naprawdę obdarzamy Geerta tak wielką sympatią, że tylko takiego życia byśmy mu życzyli, jak i każdej podobnej jemu osobie.

Gorąco zachęcam do przeczytania!!!