Czarny piątek recenzja

Zamachy terrorystyczne w dzisiejszych czasach są na porządku dziennym. Nikogo już nie dziwi wybuch bomby w metrze w Londynie lub terrorysta nożownik, atakujący w Berlinie. Terror nabrał nowej mocy, obrał także inne ścieżki. Po jedenastym września trwa wojna nie tylko Ameryki z zamachowcami, ale również Europy. Możemy jedynie oczekiwać kolejnego ataku, nie znamy natomiast czasu i lokalizacji.

Alex Kava wprowadza nas właśnie w podobną historię. Zamachowiec obiera sobie za cel jeden z największych centrów handlowych w Ameryce, w pierwszym dniu po Święcie Dziękczynienia, w tak zwany Czarny Piątek, kiedy panuje największy ruch w sklepach.
Agentka Maggie O’Dell o zdarzeniu nie dowiedziała się z telewizji, była jedną z pierwszych osób, która została poinformowana o masakrze. Pod naciskiem nowego szefa, Maggie rusza do miejsca zdarzenia, zostawiając w swoim domu gości. Po tym jak kobieta przestaje martwić się o swój żołądek, zabiera się rzetelnie do pracy. Nie ma zbyt wiele czasu, by odpowiedzieć na pytanie: kim była trójka ludzi w czerwonych plecakach?

Maggie to kolejna piękna, mądra i twarda kobieta w szeregach FBI. Wszyscy okazują się przy niej idiotami, nikt za bardzo nie wykazuje się intelektem, chociaż rzekomo dźwigają na swoich barkach wykształcenie i doświadczenie, które jakoś z nimi nie współgra, ale do rzeczy.
Po ironii, z jaką opisałam Maggie możecie się już domyślić, jak Kava na siłę robi z O’Dell bohaterkę. Co do kolejnych wad tej książki to rozwlekanie przeszłości Maggie. Co mnie obchodzi wcześniejsza sprawa, do której tak autorka lubiła powracać? Co mnie też obchodzą utarczki między jej kolegami, które do sprawy niczego nie wnoszą? Mam poczucie, że autorka nabijała bezsensownie słowa na klawiaturę, byle tylko dobrnąć do trzystu stron, by udało się ją zaklasyfikować do miana powieści.

Historia nie jest za krztynę oryginalna. Tajemniczy zamachowiec z mroczną przeszłością, wpływowa grupa, która miała go powołać oraz najemnicy od brudnej roboty. Smaku całej sprawie ma nadawać rzekomy udział w zamachu przyrodniego brata Maggie – Patricka.
Całość bez polotu, ale dynamika nie zwalniała, tutaj muszę oddać sprawiedliwość autorce; jej lekkie pióro prowadziło do zakończenia bez udziału kofeiny i utraty snu, to działo się naprawdę w miarę prędko.
Mało oryginalna fabuła, do tego brak jakiegokolwiek elementu zaskoczenia, przy czym również niesatysfakcjonujące zakończenie nie pozwalają mi jej wysoko ocenić; jak również polecić.