Świąteczna mozaika recenzja

Ta książka była bardzo melancholijna i niby świąteczna, ale pozostawiła we mnie spory smutek.

Jaśmina to dziewczyna, która na co dzień mieszka z ojcem i psem, a pracuje w cukierni gdzie tworzy ciasta, które tak wszyscy w Poznaniu kochają. Jednak skrywa pewną wyrwę w sercu, a mianowicie mamę, która cierpi na Alzheimera i już od jakiegoś czasu przebywa w specjalistycznym ośrodku.

Wielkim marzeniem matki dziewczyny była od zawsze Wenecja, dlatego Jaśmina wybiera się tam z myślą o mamie by ta choć po części mogła z nią być w tym miejscu. Na jej drodze staje samozwańczy podróżnik Rafał, który na początku jest kulą u nogi dla niej, jednak
z czasem okaże się ogromnym wsparciem.

Wraz z tą podróżą na jaw zaczyna wychodzić wiele tajemnic rodzinnych Jaśminy. Czy uda jej się rozwikłać zagadki wielu niedopowiedzeń i sekretów, z którymi
w coraz większej mierze zaczyna mieć styczność?

Jest mi po tej historii nijak, choć chyba bardziej czuje się przygnębiona. Mam wrażenie, że żaden rozdział nie dostarczył mi tej świątecznej wesołości, choć chyba o to chodziło w tej historii.

Rafał jak i Jaśmina od początku nie przypadli mi do gustu. Ona niewiedząca chyba czego chce, on jakoś dziwnie namolny, jednak z czasem przywykłam do nich i zaczęłam rozumieć.

Trudna sytuacja związana z mamą była dla mnie na prawdę przykra, kiedy w jednym momencie rozmawiasz z kimś bliskim sobie, a w drugim on zapomina kompletnie kim jesteś. To musiał być niewyobrażalny ból dla głównej bohaterki.

No i to rozwiązanie, do końca nie spodziewałam się jak to się potoczy i co okaże się tym wielkim sekretem. Autorka do ostatnich stron trzymała nas w niepewności, a tam znaleźć można swego rodzaju ukojenie.

Książka stanowczo za krótka, wiele wątków można było znacznie rozwinąć, bo aż prosiło się by czytelnik dowiedział się „i co dalej”.

Nie była to odprężająca lektura na święta, ale zasiała coś z siebie we mnie absolutnie. Może nie będą to ciepłe wspomnienia o niej, ale jej melancholijność wprawia w pewną świąteczną zadumę.