Rzeczy, które spadają z nieba recenzja

Z tymi, którzy wyjaśnień nie szukają w religii, podzielę się cytatem autorstwa niemieckiego pisarza epoki oświecenia Gotthold Ephraim Lessing'a, który powiedział: "Słowo przypadek jest bluźnierstwem; nic pod słońcem nie jest przypadkiem."

Dla tych natomiast, dla których wiara jest wszelkim źródłem, zacytuję francuskiego pisarza Anatole France'a: "Przypadek to pseudonim Boga, który nie chce się pod czymś osobiście podpisać."
Ci natomiast, którym w ręce wpadną "Rzeczy, które spadają z nieba", zostaną postawieni przed pytaniem z okładki: "Czy jedno zrządzenie losu może zmienić prostą ścieżkę w skomplikowany labirynt?", a przeczytanie książki pomoże w odpowiedzeniu na nie.

"Czasami niebo spada na głowę, czasami ziemia osuwa się spod nóg. Czasami dopada nas tak niepojęte szczęście, że trudno z nim dalej żyć. Czasami coś się wydarza- tylko jeden jedyny raz- ale przez resztę życia człowiek się zastanawia dlaczego. Czasami nie dzieje się nic i człowiek również przez resztę życia się zastanawia dlaczego."

Selja Ahava, fińska pisarka, przedstawia nam trzy historie, które łączy wspólny mianownik- zrządzenie losu. Będziemy świadkami wypadku, na miarę filmu science-fiction, w którym to spadająca z nieba bryła lodu, pozbawia kobiętę życia, a tym samym małą dziewczynkę matki . Poznamy też kobietę, która dwukrotnie wygrywa na loterii zostając dzięki temu multimilionerką. A na koniec przeczytamy również historię mężczyzny, który rażony piorunem cztery razy, nie stracił życia.

Jestem z tych osób, które wierzą, że wszystko w życiu dzieje się z jakiegoś konkretnego powodu, a ludzie, których spotykamy na swojej drodze pojawiają się na niej w konkretnym celu. I chociaż bardzo często tłumaczę wiele wydarzeń przypadkowością, to na koniec zawsze odnajduję sens ich losowego wystąpienia. Być może jest to chęć posiadania kontroli nad tym, nad czym zapanować w rzeczywistości nie mogę, albo po prostu moje optymistyczne podejście do życia, które zapewnia mi, w większości tych przypadków, odnalezienie pozytywnego faktora.

"Rzeczy, które spadają z nieba" przeżywam zatem podwójnie. Nie wiem czy dzieje się tak przez zabieg przypisania roli narratora dziecku, który pojawia się również w tej powieści i coraz częściej chwyta mnie za serce czy jest to prostota zarówno w postaci krótkich, jasnych rozdziałów, jak również języka nadającego książce nieopisanej wrażliwości. Wrażliwości, która pływa w morzu razem z bólem i samotnością. Emocje jakie wywołuje książka nasuwają tyle samo pytań, ile odpowiedzi. Po raz kolejny ukazują uniwersalne prawdy. Te prawdy co głoszą, że człowiek sam jest bezradny, a bliscy mogą być gwarancją lepszego bytu, prawdy o pieniądzach, w których próżno szukać szczęścia, a także prawdy o życiu, które przeżywać powinniśmy w pełni, bo decyzja o tym czy będziemy trwać ze światem czy odejdziemy w zapomnienie nie zależy często od nas, ale właśnie od przypadku.