Zanim nadejdzie ciemność recenzja

Dar widzenia jest prawie dla każdego człowieka czymś oczywistym, tak samo uważała Jessie Ryder, główna bohaterka powieści „Zanim nadejdzie ciemność”, dopóki nie dowiedziała się, że jest nieuleczalnie chora i niedługo zacznie stopniowo tracić wzrok.
Jessie pasjonuje się fotografią, jest w tym zawodzie bardzo dobra, a zdjęcia są dla niej wyrazem duszy artystycznej, którą posiada.
Bez możliwości widzenia świata,( co wiąże się też z niemożnością fotografowania go) nie wyobraża sobie życia i bardzo trudno jest jej pogodzić się z chorobą.
Bohaterka po szokującej wiadomości, nagle uświadamia sobie że chce naprawić błędy z przeszłości i chociaż raz zobaczyć swoją córkę Lili, którą oddała szesnaście lat temu, zaraz po urodzeniu, swojej rodzonej siostrze Luz, Jessie zaczyna podejmować w tym celu kroki by zdążyć przed zbliżającą się nieubłaganie ciemnością.


Do przeczytania książki bardzo zachęcił mnie jej opis, jednak nie odwzorowuje on tego jak bardzo intrygująca jest powieść, a uważam tak głównie dlatego że Susan Wiggs (autorka książki) stara się pokazać że ludzie nie zwracają uwagi na drobne i oczywiste rzeczy i nie dostrzegają że to co cenne i ważne już mają, ukazuje również to że jeśli jest źle to zawsze mamy naokoło siebie ludzi, którzy podniosą nas na duchu, dla których warto żyć.
Książka porusza trudne tematy i mimo że wywołała u mnie wiele emocji zaczynając od radości i salw śmiechu kończąc na smutku i łzach, to wydaje mi się że robi to w taki sposób że nie nie można nazwać jej „ciężką”, lecz dającą czytelnikowi dużo do myślenia na temat wartości życiowych.
Akcja w książce szybko się rozwija, co powoduje że powieść wciąga, w żadnym momencie nie byłam znudzona a wręcz bardzo zaciekawiona co będzie dalej, powoduje to też fakt że historia posiada wiele wątków, oraz to że jest napisana tak że wiemy dokładnie co czuje i myśli na dany temat każdy bohater, ponieważ każdy rozdział jest napisany z punktu widzenia innej osoby.
Niesamowity, lekki język, dodaje książce odpowiedniego charakteru, podkreśla uczucia i emocje bohaterów, przez co, mimo swojej objętości (ponad 400 stron) czyta się ją bardzo szybko.
Jedyną rzeczą która mało mi odpowiadała to charakter głównej bohaterki, ale to nie może wpłynąć na ocenę książki, ponieważ sama w sobie jest świetnie napisana.

Nie można nie wspomnieć o bardzo intrygującej i tajemniczej okładce książki, która zachęci każdego czytelnika a największym jej plusem jest to że bardzo pasuje do treści powieści.

Polecam tę powieść wszystkim, a głównie kobietom, bo uważam że jest to książka, która pozostaje na długo w pamięci i chętnie się do niej wraca.
Osobiście bardzo bym chciała przeczytać jeszcze więcej o losach Jessie, Lili i Luz.