Dewocje recenzja

"- Ja to sobie czasem myślę, że jak Bóg stwarzał świat, to mu kobieta musiała pomagać - śmieje się Gospodyni, a jej uśmiech marszczy się wokół oczu.
Może rzeczywiście, myślę sobie, tylko kobieta by dała radę w tydzień to poukładać, poplanować i postwarzać. Tylko kobieta by wiedziała, jakie tkaniny na poszycie lasu, jaki deseń na pnie drzew, jaka barwa na oceany, a jaka na jeziora. Tylko kobieta mogła raz dwa rozbić chaos o krawędź przestrzeni i oddzielić światło od ciemności, rozwałkować pola, posiać pustynie, a jeszcze pośrodku człowieka wypuścić w ten świat ledwie wykończony."

Gratuluję Autorce odwagi, że podjęła się tak kontrowersyjnego w naszym kraju tematu i zrobiła to doskonale i z wyczuciem operując pięknym językiem, w który ubrała historię zmuszającą do refleksji i przemyśleń, a przy okazji nie obrażając uczuć religijnych ukazując prawdziwy obraz wiary, Kościoła oraz "prawdziwego katolika", no i Boga.

Wydawać by się mogło, że to główne wątki tej niezwykłej opowieści, ale ja dawno nie czytałam tak w punkt, a jednocześnie tak pięknie opisanej roli kobiety w świecie, w życiu, w rodzinie poprzez wiarę i jednocześnie ateizm, choć nie znaczy to, że tej wiary wówczas brakuje, poprzez seksualność i wstyd, które idą tu w parze, a nie powinny, poprzez stereotypy, które wciąż są powielane umacniając patriarchat ojca i strach przed męskim gniewem zaszczepiając w kobiecie jednocześnie uległość.

I choć Autorka pisze przez pryzmat polskiej wsi, to czytając nie sposób kiwać głową ze zrozumieniem...

Gdzieś na polskiej prowincjonalnej wsi żyje dziewczyna, która ma moc uzdrawiania. Dla miejscowego proboszcza staje się zagrożeniem, w jego mniemaniu, dlatego wysuwa ciężkie działa przeciw komuś, kto nie chce z nim walczyć i głosi słowo boże, w którym przekonuje, że to nie cuda, a zło.
Tych słów bożych boję się najbardziej...

"- Człowiek powinien dążyć do świętości. - Uważała Katechetka, ale nie mówiła co to znaczy. (...)
Matka mówiła, że trzeba być jak Matka Boska, ale nie wiem, jak porodzić niepokalanie, jak trwać dostojnie w zimnych szatach z marmuru i nadal mieć spojrzenie ciepłe i ludzkie, a najbardziej nie wiem, kim była Matka Boska, zanim została matką. Czy wiedziała, czuła, że pewnego dnia wszystko się zmieni?
Bo ja czułam."