Stroiciel fortepianów recenzja

"Stroiciel fortepianów" to opowieść o bezimiennym stroicielu w średnim wieku, którego życie zostało splecione muzyką z historiami kilku innych bohaterów.
Nostalgiczna, skłaniająca do przemyśleń na temat niespełnionych ambicji oraz przemijania i żalu.
Bezimienny stroiciel w średnim wieku opowiada o swoich niewykorzystanych szansach, gdyż mając wielki talent nie spełnił swoich marzeń. Czy tego żałuje? Czy jest rozczarowany swoim życiem? Niekoniecznie...

Często nie zdajemy sobie sprawy z tego ile osób stoi za sukcesem jednego artysty. Zachwycamy się grą pianistów, lecz zazwyczaj nie myślimy o tych, dzięki którym fortepian czy pianino wydaje czyste dźwięki. To właśnie stroiciel dba o instrument i niemal oddaje mu swoje serce a nikt o nim nie myśli ani nie docenia jego pracy. A przecież gdyby nie jego trud, pianista mógłby po prostu źle wykonywać swoje utwory, bo instrument nie brzmiałby tak jak powinien.
Można nawet powiedzieć, że to stroiciel łączy fortepian z pianistą w jedną, spójną całość.

Sięgnęłam po tę książkę bez żadnego zastanawiania, po prostu miałam ochotę na wysłuchanie lżejszego audiobooka i niezbyt długiego, w taki sposób wybór padł na tę powieść.
Pomysł na fabułę bardzo dobry, lecz niezbyt mi się podobał sam przekaz. Czasem gubiłam się w wątkach, które jakoś nagle się urywają a pojawiają się całkiem nowe, które nawet wprowadzały mnie z zakłopotanie, więc musiałam się cofać aby zrozumieć lepiej przekaz autora.
Stroiciel jest w tej powieści narratorem i sam o sobie mówi, że jest nikim, chociaż za chwilę podkreśla to, jaki jest genialny...

Nie wszystkich ta książka zachwyci, bo można w niej wyczuć brak szczerości, czasem sam bohater stwarza właśnie taką pozę nieszczerego człowieka.
Jednak ta krótka opowieść niesie ze sobą dużo emocji związanych ze stratą i pustką.

Jeśli lubicie krótkie i emocjonujące historie związane z muzyką, to polecam.