Starzy ludzie nie istnieją recenzja

Małgorzata Węglarz "Starzy ludzie nie istnieją",

Społeczeństwa europejskie, ale nie tylko, starzeją się coraz bardziej. GUS oszacował, że w 2050 roku polskie społeczeństwo w przedziale wiekowym sześćdziesiąt i więcej lat będzie liczyć około 13,7 miliona obywateli, co będzie stanowić prawie 40% ogółu obywateli. W tej grupie wiekowej będę też ja, a zapewne również wielu z Was.

Bliska jest mi literatura piękna, w której autorzy czynią bohaterami osoby starsze, poświęcają miejsce kresowi ludzkiego życia, ale również szczególnej mądrości życiowej, którą osoby z dużym bagażem doświadczeń są w stanie przekazać potomnym. Tych, które ujęły mnie chwytającymi za serce jak również zmuszającym do zastanowienia się, również nad sobą, ujęciem tematu, wymienialnym od ręki na pewno z tuzin. Uwielbiam "Soroczkę" Angeliki Kuźniak, "Dom" Paco Roki, "Całe życie" Roberta Seethalera, "Rzeczy, których nie wyrzuciłem" Marcina Wichy czy też utrzymana w zupełnie innym klimacie "Stulatek, który wyskoczył przez okno i zniknął"
Jonasa Jonassona.

A jednak wiele współczesnych społeczeństw, w pogoni za młodością, urodą i sprawnością fizyczną, zdaje sie nie zauważać osób w starszym wieku. Znacie definicję pochodzącego z angielskiego słowa ageizm? W polskim tłumaczeniu znanego również jako wiekiem ?W dużym skrócie jest to proces systematycznego tworzenia stereotypów i dyskryminacja ludzi ze względu na wiek. Zawodowa, społeczna, odsunięcie na margines.

Przytoczone na samym początku dane pokazują jak bardzo zmieni się model starzenia społeczeństwa w najbliższych latach, a zarazem jak przewrotny jest tytuł książki Małgorzaty Węglarz, która za jej pomocą pragnie nam wszystkim uzmysłowić, gdzie dziś jesteśmy, jeśli chodzi o postrzeganie osób starszych i dokąd chcemy zmierzać w najbliższych latach. "Starzy ludzie nie istnieją" to miks reportażu i zbioru wywiadów z naprawdę sporym przekrojem rozmówców dotyczący miejsca i roli osób starszych w dzisiejszej Polsce. Poza wydawałoby się tradycyjnymi rozmowami, jak chociażby o funkcjonowaniu polskiej geriatrii czy pracy w DPS-ach, autorka dotarła również do osób, które w różny sposób zajmują się aktywizacją zawodową czy społeczną osób starszych, wprowadzając w życie swoje pomysły.

Pewna cytowana przez autorkę stuletnia joginka powiedziała kiedyś "Chodzi o to, żeby umrzeć młodo, najpóźniej jak się da". Tak, zdrowe ciało i światły umysł do najpóźniejszych dni życia człowieka to dwa najcenniejsze skarby. Chcąc wiedzieć, co mnie czeka w najbliższej przyszłości, nie zamykając oczu na proces starzenia się także mojego, przeczytałam tę książkę z dużym zainteresowaniem. #współpraca @wydawnictwomuza