Komórki się pani pomyliły recenzja

Czekałam na tę książkę  – z babskiej ciekawości …. Byłam ciekawa, co autor wymyśli, w jakie tarapaty wpakuje się pani Zofia Wilkońska, jak z nich wybrnie, czy jej życie się poprawi czy pogorszy ... - 
Tym razem nie oczekiwałam "drugiej Chmielewskiej", ale w trakcie czytania roześmiałam się tylko RAZ - gdy pacjent szpitala tłumaczył się, dlaczego spędził noc na krześle.  Jak na "komedię kryminalną" to chyba za mało, dużo za mało ...

A sama pani Zofia wydała mi się zupełnie inną osobą, dużo mniej sympatyczną - a przecież jest to ciąg dalszy "Kółka .." i niewiele czasu minęło między akcją jednej a akcją drugiej książki; więc skąd taka zmiana? Kiedy ona się dokonała? Czy jest to dostosowanie się auora do życzeń czytelników, którzy widzieli Zofię Wilkońską jako cwane, wkurzające babsko i egoistkę? 
A to co się z nią w tej książce dzieje z jednej strony wydaje się całkiem rzeczywiste, wszystko to mogło się zdarzyć, a jednocześnie robiło wrażenie nierzeczywistego snu. A przez to wiele celnych i uszczypliwo-prześmiewczych uwag o naszym świecie przepada, ginie w zalewie myślo- i słowotoku głównej bohaterki. Zatarło się też to co uważam za duży plus części pierwszej - przerysowany, ale rzeczywisty obraz życia emeryta ... 

Z trudem doczytałam do końca - nie moja bajka. 
I tak się zastanawiam - czy to ja jestem niedzisiejsza i mam poczucie humoru z innej planety? Bo mnóstwo czytelników daje tej książce najwyższe noty. I nie wiem, nie rozumiem co ich tak bawi ...