#STARAPAKA NO. 3 recenzja

„Stara paka No.3” Krystiana Wójcika napisana jest w bardzo przystępnej formie, chociaż opowiada o trudnej tematyce. Młodzi ludzie mający marzenia o tym jak to jest cudownie być żołnierzem w wojskach specjalnych, nie zdają sobie sprawy z tego, że to jest droga przez mękę, niejednokrotnie tracą zdrowie, nie wytrzymują psychicznie i rezygnują ze swoich marzeń.
Nasz bohater „Wójo”, dokładnie opisuje, jak walczył o swoje, jego wstawka często powtarzana „na chuj mi to było” jest wulgaryzmem, ale tak bardzo pasującym, że, innymi słowy, nie można by było tego oddać. Pan Krystian od 13 roku życia wiedział, czego chce, rzadko się spotyka, tak młodych ludzi wiedzących czego w życiu będą chcieli. On dążył do celu i gdy ten cel osiągnął, nie poprzestawał na tym, chciał być coraz lepszy w tym co robi. Po drodze napotykał świetnych ludzi, którzy stali się tą tytułową „Starą paką”.
Czytając tę książkę, po części wiedziałam, o czym mówił nasz bohater. Wiem, co to znaczy, kiedy odczuwa swoją niemoc, strach i inne emocje. Wójo jest bardzo odważny, ale nie jest jak „Rambo”, który nie zna strachu i idzie po trupach. Wójo, wykonuje rozkazy, bo jest żołnierzem, ale nie zawsze to, co i jak ma wykonać, jest po jego myśli.
Kiedyś słyszałam bardzo dobre stwierdzenie dotyczące wojska „Kto był w wojsku, ten w cyrku się nie śmieje”, misyjne sytuacje się w tym zawierają. Wielu świetnych żołnierzy zginęło na misjach w różnych krajach. Jadąc tam, musieli mieć taką świadomość, że mogą zginąć, bo tam jest wojna, a oni będą walczyć. Jednak inna myśl też im przyświecała, że przecież tylu wraca, więc i im nic się nie stanie. Niektórzy mówią, że wielu żołnierzy jedzie na misję, żeby zarobić dodatkowe pieniądze, bo kredyt, bo nowy samochód lub inne potrzeby, ale nie zdają sobie sprawy z tego, że te pieniądze nie są nic warte, jeżeli z takiej misji wróci się w trumnie. Wójo miał kilka razy szczęście, tak jak i jego przyjaciele z paki, ale opisywał akcje o tych, którzy tego szczęścia nie mieli.
Ktoś, kto nie ma styczności z wojskiem lub z misjami, czytając tę książkę, potraktuje ją jako kolejną opowieść człowieka-żołnierza, który opowiada o swoich przygodach. Ja ją odebrałam zupełnie inaczej i każdy, kto cokolwiek wie na ten temat, będzie pełen podziwu dla pana Krystiana. Dla tego co przeszedł, że się nie poddał, pomagał innym, na tyle ile mógł, wprowadził wiele zmian, po to, żeby innym było lepiej. Bardzo podziwiam takich ludzi i dobrze, że zdecydował się on na napisanie tych swoich przygód, oraz o przyjaźni, która przetrwała w najtrudniejszych chwilach.
Okładka bardzo trafiona, zdjęcia uzupełniające tekst i sama treść dla mnie 10/10.
Chętnie przeczytałabym jeszcze więcej przygód Wója i jego paki, o których wspomniał, ale nie napisał, bo stwierdził, że za dużo miejsca by mu zajęło. Panie Krystianie, może jednak znajdzie pan czas i chęci na napisanie kolejnej książki? Będę czekała.