Srebrna łyżeczka recenzja

„Srebrna łyżeczka” – Magdalena Witkiewicz

„[..] Poza tym w życiu pewnych czynów nie da się wymazać, nikt jeszcze nie wymyślił takiej gumki. Choćbyśmy próbowali wszystkiego.”

Lidia musi zmierzyć się z chorobą alkoholową swojej mamy. Ta młodziutka dziewczyna jest nad wyraz dzielna i stara się zmierzyć z problemem, z którym została sama. Lidia pomimo swojego młodego wieku przeszła już szkołę życia. Konrad jest lekarzem, który nie może zaznać szczęścia. Spotykają się w dramatycznych okoliczności. Od tej pory mężczyzna będzie jej ostoją i wsparciem.

Czy uczucie, które rodzi się między tą dwójką będzie na tyle silne aby poradzić sobie z każdą przeciwnością losu? Czy różnica wieku odegra tu jaką kluczową rolę?

Kilka lat później Lidia będą już dorosłą kobietą otrzymuje tajemniczy list. Kobieta, która do niej napisała prosi ją o kontakt, gdyż chce przepisać jej w spadku swój dom. Między kobietami nawiązuje się nić sympatii, która przeradza się w przyjaźń. Starsza Pani pokazuje jej, że życie wokół niej może przynieść jeszcze radosne chwile. Trzeba ponieść ryzyko, próbować walczyć do samego końca jeżeli chcemy coś osiągnąć bądź czegoś ogromnie pragniemy. Tajemnice, które pozna Lidia pozwolą jej spojrzeć inaczej na światło dzienne i zacznie inaczej spoglądać na przyszłość. A jaką rolę odegra tu piękna, srebrna łyżeczka?

Piękna historia. Autorka nie boi poruszać się trudnych tematów. Lidia pomimo młodego wieku, musiała zająć się mamą, która popadła w alkoholizm. Starała się ze wszystkich sił, aby miały zawsze coś do jedzenia. Uczyła się dobrze, gdyż wiedziała, że w życiu jeszcze coś osiągnie a na pomoc innych nie mogła liczyć. Tajemnice, śmierć matki, które zamiast złamać dziewczynę, dodały jej siły. Popełniała błędy, a z konsekwencjami musiała się zmierzyć i zawsze wyciągała z nich wnioski.

Pokazanie życia jakim jest naprawdę. To nie tylko sielanka, piękne słówka. Życie to problemy, z którymi musimy się zmierzać na każdym kroku. To od nas zależy czy poniesiemy zwycięstwo czy porażkę. Zawsze warto walczyć o swoje szczęście.

„Wyparował gdzieś żal, poczucie winy za błędy z przeszłości i niepewność, co będzie dalej. Żyłam nadzieją na lepsze jutro.”