Spęd recenzja

„Spęd” to wizja przyszłości, która prędzej, czy później może mieć odzwierciedlenie w rzeczywistości. Autorzy prześcigają się w pomysłach, na temat tego, jak będzie wyglądał świat. Co, gdyby życie, jakie prowadzimy mogło trwać wiecznie? Gdyby tylko nasze ciała w swojej ułomności umierały, a nasza dusza, świadomość mogła żyć wiecznie? Wystarczyłoby mieć zupełnie inne, nowe ciało i nadal cieszyć się życiem. Mateusz Lubach postanowił ukazać w swojej książce swoją wizję świata, który z pewnością nie może być doskonały. Postęp zbyt gwałtowny zawsze będzie miał luki, których nie sposób będzie z góry przewidzieć, dopóki coś się nie wydarzy. Czy chcielibyście być częścią takiego świata?

„Spęd” ukazuje, jak wszystko, porządek, ład, procedury, tak naprawdę są kruche. Wystarczy drobne potknięcie i wszystko potrafi się rozsypać, jak domek z kart. Transfer świadomości do ciała jest możliwy i realny, śmiertelność nie jest dłużej zagrożeniem. Wszystko działało jak wielka machina, do czasu, kiedy pewien cybernetyczny atak ukazał wszystkie słabości tego systemu. Po dekadzie od tego wydarzenia, ktoś postanowił powrócić do tej sprawy, Wrocławska Delegatura Komendy Głównej Policji ponawia śledztwo w tej sprawie. Czy Bank Pamięci Bytowej działa w stu procentach jawnie? Co jeśli nie każdy jest zadowolony z takiej nieśmiertelności? Kto odpowiada za ten zamach? Czy śledczym uda się rozwiązać tą sprawę?

„Spęd” to historia, której zakończenie prowadzonego śledztwa mnie szczerze zakończyło. Zarówno Tia, jak i Adam byli świetnie wykreowani, darzyłam ich sympatią. Warto jest wspomnieć, że jeden z bohaterów, a konkretnie Adam nie jest w pełni człowiekiem. Mateusz Lubach poprowadził narrację z perspektywy dwójki bohaterów. To było niezwykle ciekawe, pobudzało moją wyobraźnię i sprawiło, że niczym detektyw próbowałam krążyć po nitce do kłębka i rozwiązać tak skomplikowane śledztwo. Autor umiejętnie poprowadził fabułę książki, potrafił podsycić ciekawość, bawił się czytelnikiem ;odsuwając mu niejasne tropy. Podobało mi się to, może niezbyt często sięgam po sience-fiction, ale w żadnym wypadku nie żałuje decyzji, która umożliwiła mi przeczytanie tej książki. „Spęd” to historia, która pokazuje jak łatwo jest stracić to coś ważnego, co dziś na pozór jest zwyczajne, dostępne w nas głęboko. Człowieczeństwo potrafi zniknąć, a wraz z nim ciepłe i wartościowe emocje. Lubach w swojej książce łączy wiele wątków i motywów, mamy tutaj nieco obyczajówki, ale także kryminału. Pomimo objętości udało mi się bardzo szybko przeczytać książkę i nawet nie zauważyłam, kiedy zbliżyłam się do końca.