Śnieżka. Tom 1 recenzja

Książka miała swoją premierę stosunkowo niedawno, bo 7 maja, czyli 6 dni temu i w internecie można już znaleźć recenzje na jej temat, to jednak postanowiłam dodać kolejną.

Tytułowa „Śnieżka” to dziewczyna z nieciekawą przeszłością, która zmieniła miejsce zamieszkania i stara się zapomnieć o tym, co było kiedyś. To nie jest jednak takie proste, bo na jej drodze niespodziewanie pojawia się chłopak, który swoim wyglądem i sposobem bycia, sprawia, że wszystko do niej wraca. Oczywiście Wiki „Śnieżka” stara się go trzymać na dystans i nie dopuszczać do siebie, ale do czasu. Pewnego dnia uczucia między nimi wybuchają i chociaż wie, że powiela dawne błędy, nie potrafi już bez niego żyć. Banalne? Niekoniecznie, ale nic więcej nie zdradzę.





Przyznam szczerze, że ja już to kiedyś czytałam. Najpierw na Opowi, później na nieistniejącym już blogu Elorence, a później na Watt padzie. Jednak, kiedy dowiedziałam się, że to zostanie wydane, wiedziałam, że muszę to mieć. Opowiadanie było genialne i lubiłam czekać na kolejne rozdziały, więc teraz mając je wszystkie w dodatku rozszerzone w postaci książki, czytało się jeszcze lepiej.

Wiki, czy jak kto woli „Śnieżka". To jedna z tych osób, które powinno omijać się szerokim łukiem. Bezczelna, zbyt pewna siebie i przyciągająca problemy, jak magnes. Momentami, miałam ochotę chwycić ją za ramiona, potrząsnąć i zmusić do pokory, której nie ma w niej za grosz. Ciągle powtarza, że odpokutowała swoje winy, ale gdy tylko pojawia się zagrożenie, zaczyna płakać, mówiąc, że drży ze strachy. Pełna sprzeczność. Jeśli ktoś nie ma nic na sumieniu, to nie ma się czego bać. Takie jest przynajmniej moje zdanie.

Kolejną ważną postacią, jest wspomniany przeze mnie na samym początku chłopak — Aleks. Jest przystojny, a jego ciał zdobią tatuaże. Ma dwadzieścia cztery lata, żadnych większych planów na przyszłość i przeszłość owianą tajemnicą, większą niż przeszłość Wiki. Od początku budzi we mnie ciepłe uczucia, a chwilami jest mi go nawet żal. Da się wyczuć, że zależy mu na dziewczynie i robi wszystko, żeby ją zdobyć. Posuwa się nawet do tego, by za pomocą innej dziewczyny, niejakiej Sonii, wzbudzić zazdrość w Wiki. Nie jestem fanką bawienia się cudzymi uczuciami, dlatego nie mogę tego pochwalić, ale dobra wiadomość jest taka, że się udało. Osiągnął swój cel.
Oczywiście są też inni; rodzice Wiki, którzy mieszkają w Anglii, ale przyjeżdżają, co kilka miesięcy na tydzień lub dwa i wtedy dochodzi do największy awantur. Przyjaciele Aleksa, jego siostra i rodzice.

W książce, która liczy 450 stron, całkiem sporo się dzieje i nawet przez chwilę nie jest nudno. Jest realnie, a więc nie śmierdzi z kilometra sztucznością i czytelnik nie będzie po przeczytaniu rzygał tęczą. Pomimo irytacji, jaką wywołuje we mnie Wiki, śmiało mogę polecić na lekturę. Czyta się szybko i zanim się zorientujemy, jesteśmy już na końcu, który swoją drogą wywoła w was zaskoczenie i poczujecie się zawiedzeni. Ja już nie mogę doczekać się drugiej części:).

A co wiemy o autorce?

Weronika Cichoń kocha książki, a pisanie jest jej pasją. Mieszka i pracuje w Piekarach Śląskich. Prywatnie szczęśliwa narzeczona i mama. „Śnieżka” jest jej debiutem literackim.



Recenzja jest dostępna również na moim blogu https://fikcjamoimioczami.blogspot.com/