Śnieżka. Tom 1 recenzja

„ Teraz kiedy dostrzegam to, co straciłam... Myślałam, że będzie łatwiej, ale niewykorzystane szanse nigdy nie dają upragnionego spokoju. ”

Dosłownie nie wiem co mam napisać. Jestem w takiej rozsypce! Ta książka jest taka cudowna a zarazem taka smutna.

Wiktoria jest osoba, która pomimo swojego młodego wieku przeszła naprawdę wiele. Straciła wszystko i wszystkich, a sama zamknęła się na resztę świata nie chcąc ponownie popełnić błędów przeszłości. Kto jednak mógł się spodziewać, że do złamania wszystkich zasad, które sobie ustaliła przyczyni się... kot. Pewnego dnia do jej mieszkania wkrada się uroczy kociak, którego początkowo chciała zatrzymać, jednak ogłoszenie o jego zaginięciu zaprowadziło ją wprost w ramiona uczucia, na które jak uważała, nie mogła sobie więcej pozwolić. A już napewno nie z kimś takim jak Aleks, wytatuowanym sąsiadem, który już od samego początku zawrócił jej w głowie.

Jednak Aleks nie jest chłopakiem, który łatwo się poddaje, za wszelką cenę próbuje zdobyć zaufanie Wiktorii, lecz dziewczyna nie umiejąc poradzić sobie z uczuciem, które w niej rośnie, krzywdzi go. Ich relacja nie należy do tych łatwych, tym bardziej, że przeszłość nie daje o sobie zapomnieć, wplątując się w nowe życie dziewczyny.

Początkowo Wiktoria strasznie mnie denerwowała, nie potrafiłam kompletnie zrozumieć jej postępowania, które było momentami niewybaczalne. Lecz kiedy poznałam jej historię, zrozumiałam, jak bardzo się co do niej myliłam.

Autorka przedstawia nam bohaterów, którzy nie mają życia usłanego różami. Nie spotkamy tutaj milionerów, którzy ostatnimi czasy najczęściej pojawiają się w książkach. To nie tak, że nie lubię tego motywu, jest jednym z moich ulubionych, ale kiedy autorka przedstawiła mi tak bardzo realistycznych bohaterów, dwoje młodych ludzi, którzy mają wiele za sobą, to po prostu coś we mnie pękło. Nigdy nie sądziłam, że kiedyś spotkam się z książka, która tak bardzo chwyci moje serce swoją prostotą i realizmem. A jednak, to co spotkałam w „Śnieżce“ sprawiło że inaczej patrzę na świat. Problem, który porusza autorka jest tak wielki, i tak wiele można przez niego stracić, że czytając o tym, z moich oczu nie przestały lecieć łzy. Jedna z końcowych scen sprawiła, że po prostu musiałam odłożyć książkę na bok, i się wypłakać, bo prostu nie mogłam iść dalej.

Kochani, ta książka jest jedną z tych, którą powinien przeczytać każdy, i z którą każdy na swój sposób może się utożsamić. Dziękuje autorce za wspaniałe przeżycia, za to że tak bardzo chwyciła mnie za serce. Z niecierpliwością czekam na drugi tom! Z ręka na sercu polecam wam historię Wiktorii i Aleksa.