Smak tulipanów recenzja

Tego dnia na progu powitała ją jedynie martwa cisza.

Mamy rok 1980. Nora de Jong, bohaterka powieści Smak tulipanów, jest chirurgiem dziecięcym. Mieszka w Houston z matką Anneke i półroczną córeczką Rose. Niedawno wróciła z dwuletniego stypendium w Amsterdamie, opuszczając ojca Rose Nico Meijera. W jednej chwili życie Nory wywraca się do góry nogami. To, co zastała w domu po powrocie z pracy, ścięło jej krew w żyłach: zamordowaną matkę, a w jej sąsiedztwie ciało obcego mężczyzny. W dodatku jej ukochana Rose zniknęła.

Śledztwo utyka w martwym punkcie. Jednak Nora nie zasypia gruszek w popiele. Przeszukuje dom, aby znaleźć cokolwiek, co mogłoby pomóc w odpowiedzi, kto mógłby chcieć śmierci Anneke. Całkiem przypadkowo natyka się na pudełko z dokumentami, które powodują tylko dodatkowy zamęt w jej głowie. Papiery te, niestety, nie pokazują jej rodziców w dobrym świetle. Powodowana impulsem wyjeżdża do Holandii, by zagłębić się w historii sprzed trzydziestu pięciu lat. Czy to możliwe, że chowane przez tyle lat dokumenty mają coś wspólnego ze śmiercią jej matki i porwaniem maleńkiej Rose?

Świetnie prowadzona narracja trzecioosobowa pozwala czytelnikowi orientować się w tym, co robi Nora i co dzieje się z jej ukochaną córeczką. Wspomnienia z czasów II wojny światowej dotykają tematów okrucieństwa, strachu, nędzy… śmierci; obozów koncentracyjnych i eksterminacji holenderskich Żydów. Ale nie obawiajcie się, nie jest to książka historyczna, a II wojna stanowi tylko maleńką cząstkę powieści, niezbędną, by dowiedzieć się więcej o rodzicach Nory.

Pięć i pół miliona ludzi cierpiało głód. Ponad dwadzieścia tysięcy zmarło. Był to dla Holendrów najstraszniejszy okres wojny. Aby oszukać głód, zostali zmuszeni do zbierania i zjadania cebulek tulipanów, kwiatów stanowiących symbol ich kraju.

Smak tulipanów można sklasyfikować jako kryminał z rysem historycznym, a także wątkiem miłosnym. Niektórzy powiedzą, że jest to thriller psychologiczny, i z tym też po części trzeba się zgodzić. Autorka rolę „detektywa” powierzyła zrozpaczonej matce i córce. Ciekawy zabieg, chyba się z czymś takim jeszcze nie spotkałam...