Słowik recenzja

Powieść rozpoczyna się w Oregon w 1995 roku, w którym to roku po 50 latach mieszkania bohaterka książki opuszcza go wraz z synem. Pragnie ze sobą zabrać jedną rzecz, stary pożółkły dokument tożsamości – Juliette Gervaise.

Następnie autorka zabiera nas w podróż w przeszłość. Do Francji i roku 1939. Opisuje los 14 letniej dziewczyny, której matka zmarła, a ojciec przestał być ojcem. Na niej spoczął obowiązek opieki nad młodszą, 4 letnią siostrą Izabelle. Vianne Mauriac, bo o niej mowa, wpadła w depresje. Uratował ją przyszły maż Antoni, z którym miała córkę Sophie i wydawałoby się, że los w końcu do niej się uśmiechnął. Niestety, w powietrzu wisiała wojna, która zawsze ją przerażała. Urodziła się już po I Wojnie Światowej, ale doskonale pamiętała jej następstwa. Z dnia na dzień prosty listonosz, Antoni stał się żołnierzem i wojna tych dwoje rozdzieliła na długie lata.

Izabelle również nie była szczęśliwym dzieckiem. Ojciec jej nie chciał i wysyłał do różnych szkół, z których ona wylatywała za złe zachowanie lub za brak postępów w nauce. Była zawsze buntowniczką i wydawałoby się, że nie boi się Niemiec. Pomagałam angielskim pilotom, roznosiła ulotki. Poznała Gaetona – faceta, który szybko wpadł jej oko. Jednak los dla nich nie był łaskawy. Izabelle nazywana była tytułowym Słowikiem.

Autorka w bardzo brutalny sposób pokazała życie we Francji w czasie II Wojny Światowej z punktu widzenia kobiet. Jedne starały się przetrwać ten ciężki okres i podporządkować się, inne nie zmierzały bezczynne stać i czekać aż wróg zostanie pokonany. Podobnie jak mężczyźni narażały swoje życie, by w jakiś sposób pomóc w tej okrutnej walce.

Uwielbiam książki Hannah Kristin i chociaż przeczytałam już parę, to „Słowika” zawsze zostawiałam na później. Dzisiaj uważam, że to najlepsza książka, jaka wyszła spod jej pióra. Powieść, o której nie mogę zapomnieć i wciąż myślę o tych biednych ludziach, którzy przeżyli piekło nie tylko na froncie, ale we własnych domach.
Polecam, każdemu kto lubi powieści o wojennej tematyce.