Lapis recenzja

Słowo. Kilka liter ze sobą połączonych. Osobno nic nie znaczą. Razem to już co innego. Razem mogą wszystko: rozradować, zasmucić, pocieszyć, otulić, rozgniewać. Co tylko chcesz. Razem mają ogromną siłę. Ta siła buduje, ale potrafi też niszczyć! To one tworzą relacje między nimi, pozwalają wyrażać myśli, nadają sens. Używane jednak w sposób nieroztropny, nieprzemyślany mogą krzywdzić, nieść smutek i brak zrozumienia. Takie niby nic...

Ta książka to 400 stron zapisanych słowami. Ile ich tu jest? Trudno zliczyć. Gdy zaczynasz ją czytać w życiu nie podejrzewasz, że to właśnie słowo będzie jej motywem przewodnim.

Na początku poznajemy Elżbietę i Tobiasza oraz miasto Lapis. Piękne, choć niedostępne. Otacza je gruby i solidny mur, jak twierdzę. Przed czym się broni? Przed nieprzyjacielem. A może czymś jeszcze? Tobiasz, jako architekt uczestniczy w budowie muru. Odkrywa w nim ważną nieprawidłowość, którą burmistrz tego miasta zaplanował z wrogiem. Tobiasz staje się niewygodnym świadkiem podstępu. Choć niewinny zostaje oskarżony o spisek. Ogromnie w nim zakochana Elżbieta próbuje go ratować, jednak nic nie idzie tak, jak powinno. W dniu najazdu wojsk wroga z mroku budzi się Poczwara i wszystko się zmienia.

Pięćdziesiąt lat później do miasta przyjeżdża ze swoim tatą kilkunastoletnia Irenka. Pozostawiona sama sobie, z nudy zaczyna interesować się miastem i coraz lepiej je poznawać. Odkrywa coraz więcej z kart przeszłości, o których nikt już nie chce pamiętać, a które na zawsze odmieniły los Tobiasza i Elżbiety. Determinacja i ciekawość zapędza ją tam, skąd nie ma już odwrotu, ale gdzie nadal tli się nadzieja.

Coraz więcej słów, zaczyna układać się w jedną logiczną całość. Irenka odkrywa jak bardzo krzywdzące może być pomówienie. Ile bólu niesie ze sobą kłamstwo. Prawda wykrzyczana prosto w twarz może nieść ukojenie i dać początek czemuś lepszemu. Milczenie wcale nie jest złotem i niczego nie zmienia.

Czy bohaterom tej historii uda się odnaleźć właściwe słowa i przywrócić w swoim życiu spokój?

Zachwyca mnie pomysł na tą książkę.