Wyjątkowy dzień recenzja

“Wyjątkowy dzień” to druga książka francuskiej dziennikarki Anne-Dauphine Julliand, której dwie córki chorowały na leukodystrofię metachromatyczną. Sięgnęłam po nią kilka lat po przeczytaniu “Śladów małych stóp na piasku”, które zrobiły na mnie ogromne wrażenie.

Moim zdaniem “Wyjątkowy dzień” jest znacznie słabszą pozycją niż “Ślady małych stóp na piasku”, bo chociaż opowiada co nieco o losach rodziny Julliand po odejściu pierwszej z dziewczynek oraz walce o życie drugiej to jednak Autorka moim zdaniem zbyt dużo miejsca poświęca na swoje przemyślenia oraz przedstawienie dość sztucznych dialogów z mężem oraz dziećmi.

Osobiście uważam, że kontynuacje udanych pozycji należy przygotowywać tylko wtedy gdy ma się na nie pomysł oraz gdy jest o czym pisać. W tym przypadku pisać było o czym, ponieważ oczekiwałam od Autorki, że przybliży czytelnikom dokładnie historię Azylis, początkowych objawów oraz przebiegu choroby, natomiast Anne-Dauphine Jilliand jedynie symbolicznie przekazuje Czytelnikom te informację.

Na zdecydowany minus zasługuje to, że w delikatny sposób próbuje się przemycić hasła głoszone przez organizacje prolajfowe, że życie nawet bardzo udręczonego chorobą człowieka jest wspaniałe. Ja tej wspaniałości nie dostrzegłam, gdyż widziałam jedynie śmiertelnie chorą dziewczynkę, której życie zdecydowanie nie zasługuje na miano pięknego, a wręcz przerażającego. Wielokrotnie podczas czytaniazastanawiałam się “jaki jest sens wydłużenia życia za wszelką cenę śmiertelnie choremu dziecku” a także “czy odpowiedzialnym było decydowanie się na kolejnego potomka wiedząc, że może urodzić się również śmiertelnie chory?”. Autorka ma skłonność do doszukiwania się szczęścia oraz godzenia się z tym co przyniósł los. Brakowało mi autentycznej złości na cały świat, która z całą pewnością dotyka matkę, które dziecko odchodzi.

Podsumowując jak dla mnie troszkę za dużo sztucznego szczęścia, za dużo Boga, za dużo wyidealizowanej rodziny oraz nad wiek dojrzałych dzieci. Tym razem jestem na nie :)