Skazaniec. Na pohybel całemu światu! recenzja

Więzienie to specyficzne miejsce. Rządzi się własnymi prawami. Liczą się układy, układziki, hierarchia i obowiązujący schemat. Pewnego dnia do więzienia we Wronkach, trafia Stefan Żabikowski – osadzony numer dwadzieścia dziewięć jedenaście.

Żabikowski, zwany Ropuchem, jest skazany na dożywocie. Z upływem czasu ze świeżaka staje się cieszącym się szacunkiem skazańcem. Dzięki umiejętnościom stolarskim zyskuje przychylność naczelnika. Wkupuje się w grupę. Razem z Ojczulkiem, Suchym, Romanem, Kazikiem, a później również z Boyko tworzą zgraną paczkę. Docinają sobie, robią interesy, współczują, a jak trzeba pocieszają. Niby są wspierającymi się kumplami, ale nikt nie kwapi się, by zdradzić dlaczego znajduje się w więzieniu. To chroniony sekret, który niektórzy zdradzą. Odkryją karty. Jedno jest pewne, jak mawia Ojczulek – za każdym wyrokiem dożywocia czyha śmierć.

Żabikowski trafiając do więzienia zmienia się. Staje się podejrzliwym, analizującym i planującym wszystko człowiekiem. Przewartościuje system wartości. Będąc za kratami liczy się dla niego przede wszystkim to, by przeżyć. Dostosowuje się do otoczenia.

Żabikowski w więzieniu przeżywa psychiczne katusze. Nie może przestać myśleć o kobiecie, którą kochał, z którą chciał spędzić resztę swojego życia. Nie zapomniał również o swojej matce, której nawet zza krat chciał zapewnić lepszy byt i przez długi czas był pewien, że tak właśnie robił, że pomagał jej i ułatwiał życie.

Najgorsza dla każdego więźnia jest bezsilność. W więzieniu niby działa nielegalna poczta, niby kwitnie handel, ale o czym również przekonał się Żabikowski, skazańcy nie mają żadnej pewności, że ktoś ich nie oszuka. Muszą zaufać, a gdy się zawiodą będą dążyć do zemsty.

Czytając „Skazańca” pierwszy raz zetknęłam się z powieścią, która w całości poświęcona jest osobie odsiadującej wyrok. Fabuła i język to zalety tej pozycji. Uwierzyłam Autorowi, któremu udało się stworzyć spójną całość. Już nie mogę doczekać się kolejnego tomu!