Skaza recenzja

"Skaza" to moim zdaniem zupełnie inny gatunek literatury niż dotychczas czytywałam. Krótka, ale mimo to zawiera w sobie bardzo dużo treści, nawet wręcz przesłania, które zmusza czytelnika do refleksji. Honorata Szlęzak przekazuje nam historię o młodych i zagubionych ludziach, którzy mimo tego, że są przez życie oszukani, okaleczani, wykorzystywani przez innych, to i tak szukają (często bezskutecznie) zrozumienia i bliskości drugiego człowieka. Chcieliby doświadczyć chociaż odrobiny czułości, miłości i chociaż niewielkiego nawet zainteresowania ze strony innych.
Temat bardzo trudny, niezbyt może łatwy w odbiorze, ale taki z życia wzięty jakby żywcem.
Każdy człowiek ma w sobie jakąś skazę, lecz nie zawsze jest uwidoczniona, nie zawsze się ujawnia. Chociaż wielu z nas często z pewnością chciałoby zapomnieć o głęboko schowanej w sobie skazie, to jak zwykle w najmniej odpowiednim momencie wyłazi z nas i nie pozwala już na jej ukrywanie.
A wtedy gdy już nasza skaza wyjdzie na jaw nie jest łatwo żyć. Jest coraz trudniej i trudniej...

Nie można określić, że ta książka jest z gatunku takich, co mi się podoba lub nie. To książka o życiu, o życiu tu i teraz, nie przed wiekami, nie w wyobraźni, tylko w naszym kraju (może nie tylko), na naszych dworcach, placach, skwerach itp.
Można pokusić się o refleksję i zastanowić czy takie osoby żyjące z widoczną skazą mają jakiekolwiek szanse na normalne (?) życie. Czy są w stanie znaleźć właściwą osobę, która okazałaby mu jakieś pozytywne uczucia. Czy znajdą miłość, przyjaźń lub choćby zwykłą akceptację.

Nie jest to zbyt monotonna lektura, czyta się bardzo szybko, gdyż wciąga w wir swoją fabułą. Nie sądzę żeby ta książka dawała radość, jak gdzieś przeczytałam, ale moim zdaniem warta jest uwagi. Bardzo dobry debiut.