Usprawiedliwiona recenzja

Debiut literacki dziewiętnastoletniej nastolatki. Kinga Łukasik zaczęła pisać tę książkę mając zaledwie szesnaście lat, a zredagowała 3 lata później Książka ma prawie 700 stron i wiele zbędnych dialogów i rozważań nic nie wnoszących do treści. Zamieszczane cytaty i aforyzmy także są zbędne. Po przeczytaniu 50 stron, odeszła mnie ochota na dalsze śledzenie akcji. Ale, że książkę dostałam do recenzji to przeczytałam całą. Główną bohaterką jest podkomisarz Katarzyna Szyszkiewicz, nazywana przez współpracowników Szyszką. W organach ścigania często pracownicy posługują się ksywą, ale że brat i rodzice zwracają się do niej w ten sposób to już raczej dziwne i niespotykane. Jeszcze dziwniejsze jest, że przełożony pyta się doświadczonej podkomisarz, czy wie czym zajmuje się profiler. „Paweł zajmuje się w tworzeniu profili sprawców, kojarzysz zapewne tę profesję?” Nie mam nic wspólnego z organami ścigania, ale wystarczyło czytanie kryminałów, aby wiedzieć czym zajmuje się profiler. Z kolei nie spotkałam się z określeniem „ja pierdylam”, a takimi odzywkami u autorki posługuje się często główna bohaterka, komendant i Rozmiński. Profiler nie zna podstawowych pojęć medycznych, co wielokrotnie zarzuca mu Szyszka, ale o dziwo, wie, co to dysplazja włóknista kości. Główna bohaterka raz broni jednego z prokuratorów przed oskarżeniem o morderstwo, to znów jest przekonana o jego winie. Pyta prokuratora „Powiedz mi, dlaczego zabiłeś te dziewczynki i Oskara.” Sama autorka chyba miała wątpliwości jak poprowadzić akcję. Szyszka wzorowana jest na postaci Chyłki, jest opryskliwa, przemądrzała, bluzga wszystkim, ale jednocześnie dociekliwa.

Zakończenie zupełnie do mnie nie przemawia, nie ma żadnego uzasadnienia. Dlaczego zdarzenie mające miejsce w 1988 roku, ma swoje konsekwencje akurat 32 lata później. Dlaczego tyle lat nic się nie działo i raptownie w ciągu miesiąca dochodzi do tylu morderstw. Bardziej do przyjęcia byłoby, gdyby np. co roku dochodziło do morderstwa w rocznicę tego wydarzenia. Bohaterka powieści potrafi też jednego dnia podjąć decyzję o wylocie do dalekiego kraju i już następnego dnia być spakowana. „Dokąd chcesz wyjechać?” pyta syna. „Kanada. –Świetnie. Mam nadzieję, że do jutra zdążysz się spakować.”

Podsumowując, gdyby tematem zajął się profesjonalny pisarz, to mógłby powstać dobry thriller, a w tym wypadku tylko galimatias. Nie wiem, jak zostanie odebrana ta książka przez innych czytelników, bo nie znalazłam żadnej opinii, ale mnie nie porwała, chociaż kryminał to ostatnio mój ulubiony gatunek literacki.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl