Alabastrowe panny recenzja

,,Alabastrowe Panny'' to książka opowiadająca o inwazji Kharów na spokojny kraj Drianów. Nikt nie wie, dlaczego po takim szmacie czasu Kharzy rozpoczęli najazd na przyjazne ziemie swoich sąsiadów od których niegdyś się odcięli. Ktoś musi się dowiedzieć, jaki był tego powód i takie zadanie dostaje Sinka - pani domu Agneis, które zajął dowódca wojsk inwazyjnych. Te dwa ludy, choć sobie wrogie nie mogą jednak bez siebie żyć niczym w ,,Romeo i Julii''. Co z tego wyniknie? Zwłaszcza jeśli Sinka pokaże Khabenowi swój świat, o którego istnieniu nie miał pojęcia.

Jeśli mam być z wami szczera, to książka była dla mnie bardzo nudna, a ciekawa akcja pojawiała się naprawdę bardzo rzadko. Jasne czasami dobrze jest powoli wtaczać się w fabułę i poznanie bohaterów i całego świata... ale tutaj, chociaż już dużo sami się domyślamy, to końcówka niczego nie wyjaśnia. Jeśli sądzisz drogi czytelniku, że dostaniesz odpowiedź na fundamentalne pytanie całej tej książki, to się mylisz. Ja przez nią poczułam się głupia i zdezorientowana, przez co mam złe wrażenie, bo choć czytałam ten rozdział dwa razy, to dalej niewiele z niego rozumiem.

No ale dobrze, wróćmy jeszcze do akcji. Jest ona taka leniwa, że wydaje się, że prawie jej nie ma co mnie dobijało, bo tom liczy sobie 445 stron i prawie nic się tu nie dzieje oprócz tego, że Sinka parę razy ochrzaniła najeźdźców w domu albo zajmowała się gospodarstwem. Mówię prawdę, tak tam jest. Oczywiście stopniowo wszyscy się do siebie przyzwyczają i żyją w pewnej symbiozie, ale naprawdę, to tyle co tu się dzieje. No może oprócz balu, ale to końcówka i nie chcę spojlerować i naprawdę mi się ona nie podobała.

Co jest tutaj na plus? Przy każdym rozdziale mamy taki mini śliczny obrazek. Bohaterowie są dosyć dobrze rozrysowani i rozumiemy ich motywacje (oprócz tego, że najechali na Drainów. Tego powodu dalej nie znamy), a opisy nie są przydługie tylko w sam raz. Za to mogę pochwalić autorkę.

,, Alabastrowe Panny'' dostają ode mnie 4/10.