Siła kobiet recenzja

"Siła kobiet" to druga powieść historyczna w dorobku Barbary Wysoczańskiej. Jej poprzednia książka "Narzeczona nazisty" została całkiem dobrze odebrana przez czytelników na polskim rynku wydawniczym co sprawiło, że ze sporą ciekawością sięgnęłam po tą nowość.

Książka ta stanowi hołd oddany kobietom, gdyż to one stanowią pierwszoplanowe bohaterki. Rozalia jest polsko - francuską mieszkanką, wychowała się w Grass i jej całym światem są zapachy. Ma głowę pełną marzeń, które musi odłożyć na póżniej, ponieważ wychodzi za mąż za znalezionego przez ojca mężczyznę. Zuzanna pochodzi z biednej wiejskiej rodziny. Liczyła na to, że przyjazd do Warszawy i podjęcie pracy szwaczki stanowi pierwszy krok do lepszego życia, ale gubi ją miłość do człowieka, który okazuje się bezdusznym draniem. Ada to panienka z dobrego domu od której oczekuje się założenia rodziny. Jednak ona nie zamierza być kurą domową i pewnego dnia stawia wszystko na jedną kartę.

Mogłoby się wydawać, że Rozalię, Zuzannę i Adę dzieli wszystko, ale tak naprawdę są one sobie bardzo bliskie, gdyż w życiu każdej z nich istotną rolę odegrał Ignacy Lubowidzki - mąż stanu uważany za wzór cnót, który ostatecznie okazuje się nie tylko pospolitym bandytą ale i faszystą głoszącym nawołujące do nienawiści hasła.

"Siła kobiet" nie tylko opowiada o trzech niezłomnych kobietach, ale także porusza w swojej treści wiele istotnych wątków takich jak przemoc wobec kobiet, ich walka w okresie międzywojennym o szacunek i odpowiednią pozycję, a także brak poszanowania dla osób pochodzących z niższych warstw społecznych. Autorka wprowadza również czytelników w realia polityczne Polski lat 20 XX w i ukazuje narodziny polskiego obozu narodowego, który poprzez głoszone przez siebie hasła o nadrzędnej wartości Polaków doprowadził wzmożonych napięć w wielokulturowej wtedy Polsce.

Muszę jednak przyznać, że książka zrobiła na mnie nieco mniejsze wrażenie niż oczekiwałam. Niewątpliwie to ciekawa pozycja, jednak została napisana w taki sposób, że bardzo szybko zaczęłam przewidywać możliwe zakończenie - i nie pomyliłam się co do niego. Jednak odnoszę wrażenie, że mimo wątku kryminalnego nie było celem Autorki tworzenie zagadki, a ukazanie losów kobiet w odrodzonej Polsce - a to wyszło Jej całkiem dobrze!