Serce w chmurach recenzja

„- Wiedziałaś, że ludzie, którzy spotykają się przynajmniej trzy razy w ciągu dwudziestu czterech godzin, mają o dziewięćdziesiąt osiem procent większe szanse na ponowne spotkanie?”*

Czy cztery minuty są w stanie zmienić wasze życie? Otóż wyobraźcie sobie, że tak. Wiem, że to nieprawdopodobne, ale ta krótka chwila jest zwrotem w życiu, początkiem, a zarazem końcem. Możecie się spóźnić lub być trochę szybciej, a wszystko się zmieni. Przeznaczenie czy zwykły przypadek...

Hadley Sullivan, siedemnastolatka lecąca na drugi ślub ojca z kobietą, której nie zna właśnie spóźniła się na swój lot. Przybyła o cztery minuty za późno i tylko obserwowała jak samolot odlatuje bez niej na pokładzie. Na całe szczęście za jakiś czas ma następny lot, tylko co ma robić z tym czasem, który pozostał do odlotu... Niezbyt zadowolona czeka w poczekalni i w pewnym momencie czuje, że musi natychmiast wyjść wtedy to pewien przystojny Anglik proponuje jej pomoc przy bagażu, okazuje się, że ona i Oliver, bo tak miał na imię chłopak lecą tym samym samolotem i prawie że obok siebie... Tak o to zaczyna się ich historia...

Początkowo miałam wrażenie, że książka te jest jedną z wielu i jakoś specjalnie się za nią nawet nie rozglądałam, jednak w momencie pojawienia się pierwszych opinii coś się zmieniło - musiałam ją przeczytać. I teraz uważam, że błędem z mojej strony by było nie przeczytanie jej bowiem od pierwszych stron historia mnie wciągnęła do tego stopnie, że wszystko inne odeszło na boczny tor. Już dawna nic mnie aż tak nie wciągnęło. Przyznać muszę iż Jennifer E. Smith napisała coś nowego i chwytającego. Sam pomysł, że wszystko dzieje się w ciągu dwudziestu czterech godzin jest ciekawym posunięciem, do tego ciekawy i styl pisania, który jest taki... malowniczy? „Serce w chmurach” jest historią o miłości, ale i jeszcze o innych ważnych, życiowych tematach takich jak pokonanie strachu, relacje rodziny, która się rozpadła, pogodzenie się z tym co nadchodzi, wybaczenie, zrozumienie. Wiem, że to już niby było i to wiele razy oraz na wszystkie możliwe sposoby, ale w tym przypadku jest jakoś inaczej. Wystarczyły dwadzieścia cztery godziny i ktoś do rozmowy kto nie oceniał, nie narzucał swoich poglądów tylko słuchał i przedstawiał swój punkt widzenia.
Opowieść wciąga od samego początku do końca, akcja w zależności od sytuacji to przyspiesza to zwalnia potęgując napięcie. Z każdą stroną czytelnik jest coraz bliżej finału, którego wyczekuje, ale zarazem chciałby to odwlec aby jak najdłużej pozostać z bohaterami. Autorka wykreowała Olivera oraz Hadley tak, że od razu zdobywają naszą sympatię, chłopak jest ideałem faceta i w sumie można tylko zazdrościć bohaterce, że go spotkała - wyrozumiały, inteligentny, zabawny, czarujący... A dziewczyna wywołuje odruch opiekuńczy, wbrew pozorom ma prawo się buntować i obawiać tego co nadchodzi.
Polecam, polecam i jeszcze raz polecam! Takich pozycji, które od razu zdobywają uwagę czytelnika powinno być o wiele więcej. Mam też szczerą nadzieję, że to nie jedyna powieść Smith gdyż bardzo podoba mi się to jak pisze, ma niebywały talent oraz pomysłowość.

*str. Cytat pochodzi z książki