Serce Lasu recenzja

"(...) energia jest w każdym z nas, a emocje to nic innego jak właśnie ona, ubrana w wibracje o różnej częstotliwości. Nieuwolnione uczucia pęcznieją, puchną, stają się niewygodne, dlatego choruje nie tylko ciało, ale i umysł."

Ivo traci w wypadku narzeczoną, a sam doświadcza uszczerbku na zdrowiu, zarówno fizycznym jak i psychicznym. Rodzice zmuszają go do terapii. W związku z tym mężczyzna wyjeżdża do Rymanowa gdzie poznaje Libuszę. Lokalna ludność nazywa ją czarodziejką gdyż potrafi kontaktować się ze zmarłymi. Kobieta postanawia pomóc Ivo uporać się z przeszłością, ale czy jej się to uda?

Bohaterowie już w swoich imionach są bardzo charakterystyczni. Libusza i Ivo, dwie zupełnie różne postaci. On twardo stąpający po ziemi biznesmen i pracoholik, którego złamały życiowe problemy. Ona delikatna, uduchowiona, posiada dar, który w pewnym sensie ją ogranicza i przytłacza. Oboje stoją na życiowym rozdrożu. Zmagają się z dylematami i trudnymi decyzjami. Każdego z nich w pewien sposób ukształtowały trudne relacje rodzinne. Głęboko w sobie noszą żal do bliskich oraz nieukojoną potrzebę miłości i uznania. Od początku przyciągają się niczym magnes.

Mężczyzna musi poradzić sobie z wewnętrznym gniewem i zazdrością, która drąży jego duszę. Libusza dzięki swoimi umiejętnościom stara mu się pomóc, ale tak naprawdę pomagają sobie nawzajem. Stają się dla siebie lekiem, ale także kompasem w dalszych życiowych decyzjach.

"Bo depresji nie dało się pokonać siłą woli (...) ani spacerami czy bieganiem do utraty sił, ani dietą."

Autorka w treść powieści umiejętnie wplotła problem depresji. To bardzo zwodnicza i podstępna choroba. W pojedynkę niemal nie do okiełznania. Nawet z natury silny człowiek może się poddać. Ważna jest farmakologia i psychoterapia, ale również najbliżsi, kontakt z drugim człowiekiem, dobrą duszą, która wysłucha, zrozumie, pomilczy kiedy trzeba, a w chwili zwątpienia mocno chwyci i nie pozwoli upaść.

"Serce lasu" to historia o radzeniu sobie z przeszłością, ale przede wszystkim o budowaniu własnego świata na nowo. Potrzeby innych są ważne, ale nie należy się w nich zatracać. Każdy potrzebuje przestrzeni. By być w pełni szczęśliwym trzeba myśleć również o sobie, stawiać granice i realizować własne plany. Tak wiele zależy od nas samych.

Dużą rolę w tej powieści odgrywa natura. Las jest swego rodzaju miejscem mocy, z którego Libusza czerpie siły. Autorka w taki sposób buduje klimat, że czytelnik wspólnie z bohaterką może poczuć spokój i ukojenie. Aż zapragnęłam wybrać się na leśny spacer.

Wątkiem poboczny, ale równie ważnym i wartym zauważenia jest adopcja dziecka z zaburzeniami poalkoholowymi. Wiadomo, że FAS niesie za sobą wiele mniejszych lub większych powikłań, jednak każdemu należy się szansa na możliwie normalne życie. Te dzieci nie są niczemu winne. Pragną tylko akceptacji, rodzinnego ciepła i przede wszystkim mnóstwa miłości.

To wielowarstwowa i wielowymiarowa powieść, w której rzeczywistość miesza się z mistycyzmem.
Polecam!