Pchli pałac recenzja

Zastanawiacie się czasem patrząc na jakiś blok, kto w nim mieszka? Kim są ludzie zajmujący mieszkania w danym budynku, co lubią, jakie są ich pasje, czego się wstydzą, jak żyją? To przerażające, że coraz częściej nie mamy pojęcia kim są nasi najbliżsi sąsiedzi, nie wiemy nic na temat ludzi, którzy żyją z nami drzwi w drzwi, z którymi codziennie wymieniamy grzecznościowe dzień dobry. Nie chodzi mi o taką znajomość, która uprzykrza komuś życie, śledzenie każdego ruchu, wścibstwo graniczące z obsesją. Mam raczej na myśli sympatyczne zainteresowanie, dla nawiązania pozytywnych relacji sąsiedzkich. Zamknęliśmy się w naszych domach na cztery spusty, nie wpuszczając nikogo… Ale nie zawsze tak jest i nie zawsze tak być musi.
W Pałacu Cukiereczek, czyli kamienicy mieszczącej się w Stambule, wszyscy wiedzą o sobie wszystko. Spotkać tu można ciekawych ludzi, dobrych, złych, interesujących, nieciekawych, cały zbiór ekscentrycznych postaci. Jeśli sięgniecie po książkę Elif Shafak „Pchli pałac”, siłą rzeczy staniecie się ich sąsiadami i wpadać będziecie na kawę. Oczywiście serwowaną po turecku. Odkryjecie skrywane przez mieszkańców sekrety, staniecie się częścią plotkarskiej społeczności, która choć bardzo zróżnicowana, dzieli wspólny problem. Śmierdzący problem. Wszyscy mają olbrzymi kłopot z podrzucanymi pod kamienicę workami ze śmieciami. Walka z dzikim wysypiskiem zaprzątać będzie głowy mieszkańców, choć problemów pojawi się znacznie więcej. Pokażą się też dzicy lokatorzy w postaci wszelkiej maści robactwa. A ostateczne rozwiązanie problemu zaskoczy niejednego czytelnika. Ostateczne i to dosłownie.
A tak na marginesie. Czy problem ze śmieciami brzmi wam znajomo? Bo mi tak, zwłaszcza teraz, w okresie gdy w życie wchodzi u nas ustawa śmieciowa. Co udowadnia tezę, że ludzi więcej łączy niż dzieli. W tym przypadku łączy nas problem śmieci. Choć jeśli wczytacie się w lekturę kreśloną piórem Elif Shafak, zobaczycie że łączy nas dużo innych spraw. Przyjemnego odkrywania!
Po przynudnym wstępie „Pchlego pałacu” cierpliwy czytelnik doczeka się bardzo ciekawego rozwinięcia. Książka Elif Shafak, czyli wziętej tureckiej pisarki, bardzo popularnej nie tylko w swoim kraju, ale i wśród czytelników różnych kontynentów, to prawdziwy miszmasz kulturowy. Muzułmanie, Ormianie, chrześcijanie, wszyscy żyją obok siebie i ze sobą, tworząc bardzo ciekawą grupę postaci, barwnych i niepowtarzalnych, których losy śledzi się z nieskrywaną przyjemnością. Wraz z nimi będziecie uczestniczyć w codziennych rytuałach, próbować potraw tureckich, niekoniecznie znanych w naszej kuchni, modlić się, wierzyć w zabobony. Słowem staniecie się częścią ich życia, a ich kultura, obyczaje, religia, czy tradycja staną się waszymi. Dzięki odwiedzinom składanym mieszkańcom „Pchlego pałacu”, regularnym wizytom w ich salonach, sypialniach, czy zakładach pracy, dowiecie się nieco na temat życia w Stambule. Miasto w krótkim czasie stanie się waszym drugim domem, a Pałac Cukiereczek azylem. Problemy miasta i problemy kamienicy staną się waszymi i wraz z nowymi sąsiadami pragnąć będziecie rozwiązać sprawę śmieci, które ktoś podkrada sąsiadom, a ktoś inny podrzuca. Afera śmieciowa okaże się kuriozalna! Przeczytajcie o tym koniecznie.
Siłą książki Elif Shafak jest stworzenie ekscentrycznych postaci, które nadają barw pozornie nudnemu życiu w kamienicy. Chłopiec z dużą głową, Tijen Czyścioszka, Błękitna Kochanka, czy fryzjerzy-bliźniacy. Wszyscy oni nadają książce niepowtarzalny koloryt, sprawiając, że jej lektura jest fascynująca. Dziwaczne upodobania, zaskakujące praktyki, niezrozumiałe zachowania, dyskusyjne poglądy, oto z czym zetknąć można się w Pałacu. Pozornie nudne życie przeciętnego mieszkańca Stambułu okazuje się ekscytujące, a nawet małe problemy urastają do rangi palących. Tak pisane książki to prawdziwy rarytas, po taką literaturę z kręgu tzw. literatury kobiecej warto sięgać. Każde z mieszkań kryje swoją odrębną historię, każda z historii mogłaby zostać spisana osobno, a jednak wszystkie zazębiają się ze sobą, tworząc przekrój tureckiego społeczeństwa. Dlatego polecam każdemu, niezależnie od płci i wieku, bo to pozycja godna polecenia dla każdego amatora dobrej literatury.