Sara recenzja

Motyw zdrady. Akceptujecie w książkach, czy nie tolerujecie? Ja zwykle nie czytam. Nie lubię takich wątków, gdyż osobiście tego nie toleruję.

„Sarkazm jest bronią niełatwą w obsłudze. Trzeba uważać, żeby nie zadać nim nieprzemyślanego ciosu, bo może odbić i trafić uderzającego na przykład między oczy”.

Wojciech Kunicki jest polonistą w jednym z gdańskich liceów. Uwielbiany przez młodzież. Wiecznie skonfliktowany z gronem nauczycielskim. Meloman i koneser samochodów z klasą. Wytrawny kobieciarz. Człowiek o mrocznej przeszłości.
Z grupą przyjaciół łączą go spotkania pełne filozoficznych dysput, eksperymentalnych napojów alkoholowych oraz wyuzdanego seksu.
Na co dzień jednak za wszelką cenę stara się trzymać wyznaczonych przez siebie zasad.
Inka, początkująca rzeźbiarka, wydaje się być jego szansą na stabilizację. Na odpędzenie wewnętrznych demonów.
Do czasu.....
Splot wypadków powoduje, że Wojciech decyduje się odnowić kontakty z gangsterskim światem. Z każdą chwilą bardziej pogrąża się w mroku. Prześladują go przerażające wizje oraz koszmarne istoty rodem z obrazów Boscha i Goi.
Nagle w jego życiu pojawia się Sara. Piękna, enigmatyczna dziewczyna, która wywoła lawinę dramatycznych wydarzeń.

„Sara” Kamil Prabucki.

Kolejna książka, która wzbudziła u mnie masę emocji. To było mocne i po części się tego spodziewałam, a jednak i tak ostatecznie się zaskoczyłam.

Czym? Tym, że niespodziewanie wszystko te motywy, które dotychczas odrzucałam jak choćby, zdrada, narkotyki itp. tutaj nie wywołały u mnie jedynie niechęci?

Oczywiście trochę tej niechęci było, ale było też zaciekawienie, nieco zrozumienia i współczucia, a potem poczucie winy. Powinnam przecież potępiać głównego bohatera, jak i tytułową Sarę, która pojawia się w połowie książki i mocno w niej zamotała. Jednak nie potrafiłam w tym przypadków patrzeć na Wojtka jedynie w negatywny sposób.

Kreacja jego postaci to największy plus tej pozycji. To właśnie z jego perspektywy opowiadana jest ta historia. On sam w sobie jest postacią nieschematyczną. Z jednej strony wtapia się w normy społeczne, a z drugiej od nich odstaje. Nie jest on bohaterem idealny. Ale jest na pewno nie do podrobienia. To jeden z tych mocno wyróżniających się postaci, o których się nie zapomina. Na mnie zrobił ogromne wrażenie. Swoją wiedzą, podejściem do uczniów (swoją drogą co ja bym dała, żeby w szkole uczył mnie ktoś taki), do swojej żony i do Sary.

Ostatecznie ciężko mi powiedzieć co o tym wszystkim sądzę. Cała historia mi się podobała, dostarczyła masy wrażeń i emocji. Sprzecznych emocji dlatego ciężko się od razu po takiej lekturze pozbierać. Jednak nie żałuję.

„Sara” jest genialna i nietuzinkowa. Dosłownie porywa czytelnika w pokręcony i smutny świat bohatera. Warto jednak jej na to pozwolić. Nawet jeśli zakończenie jest przytłaczające i nawet jeśli nie raz zezłościcie się na bohaterów. Po prostu warto.

Polecam.