Wiek wątpliwości recenzja

Kolejne spotkanie z komisarzem Montalbano i jego otoczeniem, okazało się dla mnie, wiernego od początku czytelnika przygód komisarza, pewnym rozczarowaniem. Wszystko tu jawi się jakieś powtarzalne, schematyczne, znajome. Nawet nowy wątek, czyli perypetie miłosne komisarza, nie przekonuje. Czyżby szanowny autor był już zmęczony komisarzem i jego pracą?

Jak już wspomniałem, wszyscy w książce odgrywają swoje role jakoś tak automatycznie i z pewnym znużeniem: wciąż głupkowaty i trzaskający drzwiami Catarella; Fazio jak zawsze szczególarz; Mimi Augello – wiadomo: kobieciarz; opryskliwy doktor Pasquano; jak zwykle pieklący się na Montalbano kwestor Bonetti-Alderighi i jak zwykle fałszywie słodki sekretarz kwestora Lattes. I nawet narzeczona komisarza, Livia jest schematyczna: ciągle kłóci się z Montalbano przez telefon tak jak w kilku poprzednich książkach. Notabene, relacja z Livią na odległość kiedyś ciekawiła, teraz wydaje się tylko dziwaczna.

To, co stanowiło o sile książek Camilleri: tło obyczajowe, społeczne, psychologiczne, humor tutaj mało widoczne jest; znajdujemy tylko trochę humoru w stosunkach Montalbano z kwestorem i jego sekretarzem, ale to niewiele.

Świadomie nie piszę o zagadce kryminalnej i śledztwie, bo zawsze w powieściach Montalbano odgrywały one rolę nieco drugorzędną.

Przy lekturze tej książki uderzyło mnie jak samotny jest Montalbà – tak nazywa sam siebie. Ma kłopoty osobiste, przeżywa burzę uczuć i nie ma się komu zwierzyć, z kim porozmawiać, zmuszony jest pisać do siebie listy, rozmawiać sam ze sobą. To dosyć smutne. Notabene, szanowny autor zbyt często używa zgranego literackiego chwytu rozmowy Montalbano z samym sobą, to dosyć irytujące.

No i mamy jeszcze wątek miłosny, dla mnie mało przekonujący, a jego zakończenie to już w ogóle... latynoska telenowela.

Wydaje się, że w tej książce Camilleri był nieco znużony Montalbano, no cóż, komisarz ma już 58 lat, jak długo można ciągnąć ten wózek...

Oczywiście trochę się czepiam, bo zawsze miło wrócić do sycylijskiego komisarza i starych znajomych wokół niego, niemniej to z pewnością nie jest najlepsza rzecz Camilleri.