Naznaczona krwią recenzja

Ciężko jest mi zawsze omówić książki, które są dalszym tomem serii... ale teraz mam wrażenie, że bez spojleru nie da rady, bo to co się wydarzyło w ,,Zrodzonych z Legendy" sprawia, że nie mogę pominąć tak istotnego szczegółu.

Bree dowiaduje się, że jest potomkinią króla Artura. Założyciela okrągłego stołu i osoby, która zleciła Merlinowi nałożenie zaklęcia na okrągły stół, aby walka z Cieniogonami mogła trwać dalej i żeby potomkowie rycerzy okrągłego stołu mogli chronić ludzi na całym świecie przed demonami.
Dziewczyna nigdy by nie odgadła, że chęć poznania tego, dlaczego jej matka umarła sprawi, że stanie ona w samym centrum zainteresowania. Potomkini Artura wciąż grozi jakieś niebezpieczeństwo... ale jak się później okazuje, nie tylko demony jej zagrażają, ale i też ludzie, którzy od lat są związani walką ze złem.

Myślałam, że wyrzucę tę książkę przez okno. Ale nim zostanę obrzucona błotem, bo przecież ta książka nie jest wcale taka zła (potwierdzam, nie jest i mi się podobała) to pozwólcie, że wyjaśnię. Rozumiem kwestię tego, że Bree jest czarna, że doznała w życiu więcej krzywd w życiu, że zmaga się od urodzenia z rasizmem, a teraz jeszcze w głowie ma białego króla, który próbuje nią sterować. ALE nie zmienia to faktu, że laska jest samolubna. Dokładnie tak. Nie myśli o konsekwencjach swoich czynów, nie słucha innych i nawet nie stara się przedstawić sensownych argumentów, które pozwoliłyby jej wyjść z pokoju i w spokoju poćwiczyć pod okiem doświadczonych Legendarian. Nie. Ona naraża innych i potem tylko przeprasza, bo "nie pomyślałam". I gdyby to była jednorazowa sytuacja, to można na to przymknąć oko... ale to zdarza się przez całą książkę, także Bree ma u mnie wielką czerwoną krechę.

Natomiast muszę przyznać, że podoba mi się rozwój relacji, jaki następuje między nią, a jej przyjaciółmi. Zwłaszcza czuć chemię między nią, a Willem (przyjacielską), a to, co ją łączy z Alice — majstersztyk. Dzięki temu potomkini Artura nie wydaje się płaska i zupełnie głupia. W momentach jej i Alice czułam, że to prawdziwa przyjaźń i chwała za to autorce. Dodatkowo kwestia podwójnego dziedzictwa Bree i jej rozkminy na temat tego, czy nie lepiej byłoby gdyby nigdy nie znalazła się na Uniwersytecie sprawiają, że książką nabiera fantastycznej głębi.


Co do fabuły... uważam, że te 640 stron dałoby się skrócić, wycinając kilka zbędnych fragmentów, ale ogólnie jest w porządku. Historia jest bardzo dobrze wyważona między akcją a spokojniejszymi momentami, dzięki czemu mamy chwilę, żeby się zastanowić, co się tak naprawdę stało. Dodatkowo tę część czytało mi się o niebo lepiej niż tom pierwszy, a końcówka... tylko ona i kreacja Selwyna sprawiły, że nie oceniam książki niżej. Byłam totalnie zszokowana tym, co się wydarzyło w ostatnich rozdziałach. TOTALNIE. I przez to nie mogę się doczekać kolejnego tomu.
Moja ocena: 8/10.