Z moich kości recenzja

Książkę „Przeciwo bratu” wybrałam jako jedną z wielu, które znalazłam na stronie wydawnictwa, gdy otrzymałam odpowiedź na moją prośbą o współpracę. Zainteresował mnie opis oraz fakt, że jest to debiut. Cieszy mnie to, że pojawia się coraz więcej polskich pisarzy, których chce się czytać i czekamy z niecierpliwością na ich nowe książki. I tak jest w tym przypadku. Marcin Dudziński to autor po którego warto sięgnąć i poświęcić czas na lekturę. Druga część „Z moich kości” przerosła moje oczekiwania, a z każdą stroną czułam się jak… jeszcze nie umiem tego nazwać, ale nie sposób było się oderwać. Jestem zaszczycona, że byłam jedną z pierwszych osób, które mogły wsiąknąć w tę historię i dowiedzieć się, co tam u braci Walterów.

Tym razem poznajemy przeszłość Jerzego. A jak pamiętacie, Jerzy jest komendantem, dlatego szykujcie się na śledztwo. 

Pamiętacie list do Jerzego, który Anna przeczytała i zachowała? Ten list stał się wróżbą i zapowiedzią wydarzeń, które Częstochowa przyjęła wraz z falą upałów i zmierzających na coroczne święto tłumów pielgrzymów. Rzeźnik z miasta świętej wieży wkroczył w życie mieszkańców rozpoczynając swą grę od zrabowania kości z miejscowego muzeum. W ciągu kolejnych dni miastem wstrząsały informacje o morderstwach. Skradzione kości odnajdywały się przy poćwiartowanych zwłokach, a wierszowane rebusy zmąciły pozorny spokój w życiu Jerzego, który odnalazł u boku Kariny. 

Przeszłość upomni się o każdego. I upomniała się o Jerzego. Z każdym trupem poznajemy tajemnicę i poznajemy inne oblicze człowieka. Dostajemy pełne informacje i wiemy. Jednak nic nie jest oczywiste. Bo zemsta ma tu wielu autorów i jeszcze się nie dopełniła.

Autor ponownie zostawia nas w momencie, który rozbudza naszą wyobraźnię, a pytanie: co tam u braci Walterów jest wciąż aktualne.
Zapraszam na