Rzeczy, które robimy w ciemności recenzja

Joanna i Lia, dwie obce kobiety, które jednak coś łączy.
Pierwsza wyjeżdża w sprawach zawodowych do Holandii. Jedna, z pozoru niewinna informacja prasowa porządnie namiesza w jej życiu.
Druga również dostaje nagły cios. Ginie jej nastoletni syn. Zdesperowana brakiem postępów w śledztwie bierze sprawy w swoje ręce.
Życie tych dwóch kobiet stanie na głowie, codzienność przyspieszy, a przeszłość zaatakuje w najmniej oczekiwanym momencie.

Bardzo lubię kiedy w powieściach jedynym z istotnych bohaterów jest przeszłość pozostałych. Przede wszystkim to ten motyw skusił mnie do sięgnięcia po tę książkę. Niewątpliwy udział miała też bardzo hipnotyzująca, niejednoznaczna okładka.

Dużym plusem jest to, że Autorka bez zbędnych ceregieli już w pierwszym rozdziale wchodzi w główny temat. Daje zapowiedź tego z czym będzie mierzyć się jedna z kobiecych postaci. Dalszy ciąg to sukcesywne zanurzanie się w banie tego co bezpowrotnie minęło, a pozostawiło po sobie trwały ślad.
Niedługo później druga z głównych bohaterek boleśnie zderza się z rzeczywistością. Strach o życie własnego dziecka napędza ją do działania. Tomasz, jej partner również nie próżnuje. Zaczyna się walka z czasem, a kolejne kroki są coraz bardziej ryzykowne.

Niespodziewanie zaginięcie chłopca odchodzi w fabule na drugi plan, a sekwencja zdarzeń połączonych z atakującymi wspomnieniami zaczyna wieść prym.

Autorką tka tę historię niczym wysokiej jakości materiał. Wątki przeplatają się niczym nici, a między tym wyszywane są ozdobniki w postaci bardzo szczegółowych retrospekcji. Nie ma tu przypadku. Każdy gra konkretną rolę. To co minęło, nie ma szans powrotu, a jednak nierozerwalnie łączy się z teraźniejszością. Mocna to tkanina. Błędy młodości niczym echo odzywają się i nie pozwalają o sobie zapomnieć.

Jest to thriller, jednak ja mam wrażenie, że większą rolę odgrywa tu warstwa obyczajowa i wiążące się z nią emocje. Mnie to zupełnie nie przeszkadzało, ale trzeba być świadomym, że to nie jest mroczna, brutalna książka.

Mimo niemal pięciuset stron w ogóle tego nie czuć. Przyznam, że na początku musiałam wpaść we właściwy rytm, ale z każdym kolejnym rozdziałem było już tylko lepiej i ciekawiej. Polecam!