Rzecz o mych smutnych dziwkach recenzja

Ten, kogo tytuł uwiedzie i będzie oczekiwał spisu cudzołożnic, zostanie rozczarowany. Ten, kto nie da się zwieść pozorowi tytułu, odnajdzie książkę o miłości - miłości czystej, idealnej, tak różnej od dziewięciu rozpustnych dekad życia autora.
Bohater jawi się jako mizantrop, do tego stopnia przepełniony przekorą wobec życia, że miłości nigdy nie poszukiwał, od ślubu uciekał, a wierność zaprzysiągł tylko prostytutkom. Przewartościowanie dokonuje się wraz z tym, jak przestaje zaprzeczać swemu wiekowi, a ulotna wartość rozkoszy cielesnych zostaje zastąpiona czystym uczuciem, afirmacją kobiecego piękna i miłością, która rozkwita w świecie czysto intencjonalnym, kreowana mocą wyobraźni bohatera.
Fabuła prosta, jednak strategia autorska dorównać może Dostojewskiemu - nie sposób odłożyć książki na półkę bez refleksji nad tym, czy ludzie faktycznie się zmieniają, czy pojawienie się miłości jest dla bohatera darem czy przekleństwem, a sposobność dopisania własnego zakończenia daje czytelnikowi możliwość zapanowania nad światem frywolnie zakochanego dziewięćdziesięciolatka.