Rysa recenzja

„Rysa” to opowieść o Monice, czyli policjantce prowadzącej śledztwo dotyczące serii morderstw w Warszawie. Podczas dochodzenia kobieta natrafia na ślady, które prowadzą… do niej samej. Czy rysa, którą nosi w sobie Brzozowska przybliży ją do poznania niewygodnej prawdy?
Opis książki i początkowy zamysł bardzo mi się spodobał. Mamy kobietę-policjantkę, z mrocznymi demonami z przeszłości-teraźniejszości (ach, te kryminały – chociaż tu jakoś miałam zgrzyt, bo hmm była heroinistka?), żyjącą na kocią łapę, która ma matkę z demencją mówiącą non stop o mężu swojej córki (którego przecież nie ma).
W Warszawie ginie bezdomny alkoholik. Brzozowska uważa, że nie były to zatargi między kloszardami. Mężczyzna zginął przez metodycznie odliczone ciosy ostrym narzędziem, a jego wyniki toksykologiczne wskazują na obecność w organizmie różnorakich substancji. Jakiś czas później kolejna osoba ginie w ten sam sposób. Dwie ofiary różni stan majątkowy, ale łączy coś, co Monika odkrywa na łamach książki. Jak dla mnie postać policjantki nie do końca była wiarygodna i jakoś od samego początku irytowała mnie swoją osobą. I bywało, że robiła po prostu głupie rzeczy. Fabuła była chwilami zbyt przekombinowana, czasem chaotyczna i poszarpana. Okładka jest piękna, ale niestety jej środek nie do końca mnie zachwycił. Dobrze, ale czytam dalej. I im bliżej końca tym akcja bardziej przyspiesza, żebym na koniec zrobiła „eee, CO, to jest koniec?”. W ogóle mnie nie kupiło, było jakieś takie patetyczne i… dziwne.
Książka nie jest źle napisana. Jest dobra, ale gdy wyłączyłam pewną część swojego logicznego myślenia. „Rysa” jest całkiem przyzwoitym kryminałem, ale jednak nie powalił mnie na kolana. Przystępny język, ciekawe poprowadzenie historii są na pewno jej plusami. Jednak mała wiarygodność stanowił dla mnie spory minus. Historię o lęku przed swoim nieznanym obliczem, historię, która umyka w odmęty niepamięci polecam przede wszystkim osobom, które są fanami autora.