Dark Elements. Tom 2. Arktyczny dotyk recenzja



“Arktyczny dotyk” to drugi tom serii Dark Elements, który jest jeszcze lepszy niż tom pierwszy. Mimo tego, że tom drugi różni się odrobinę od poprzedniego tomu schemat, goni schemat, to jestem zauroczoną historią Layli, a Roth i Zayne to genialni męscy bohaterowie, którzy idealnie wpasowują się w gusta tak wielu dziewczyn. Pewnie nie jedna się przyzna do tego, że jeden z tych dwóch przystojnych panów, jest jej kolejnym książkowym mężem. Aktualnie jestem w trakcie czytania kolejnej serii Jennifer L. Armentrout i schematy, którymi operuje autorka aż rażą w oczy, lecz można jej to wybaczyć, bo każda jej historia jest dopracowana i świeża. Napędzana akcją na Facebooku i Instagramie, sama chętnie bym poprosiła @wydawnictwofilia o odpowiedź na pytanie: “Kiedy zamierzacie zacząć odnosić się do pytań o książki Armentrout?” Jeśli chcecie zapoznać się z historią gargulca Zayne’a, demona Rotha i wyjątkowej Layli, to muszę wylać Wam wiadro zimnej wody na głowę, wydawnictwo nie daje znać czy będzie dodruk tych książek, a znalezienie ich w normalnej cenie graniczy z cudem.

Poprzedni tom zakończył się tragicznie dla siedemnastoletniej Layly Shaw, Roth został zabrany, lecz ona święcie jest przekonana, że w końcu wróci do niej. Z dnia na dzień jej przekonanie słabnie, a ona powoli układa sobie życie na nowo. Jej rodzina, jej klan skrywa przed nią wiele tajemnic, co kończy się dla niektórych tragicznie. Zayne wydaje się jedynym jej sprzymierzeńcem i jej oparciem, tak samo jak Bambi, jedno z ważnych wspomnień po Rothcie. W momencie, gdy Roth wraca jej świat po raz kolejny się rozpada, a Layla nie może się odnaleźć w nowej rzeczywistości.

Większość czytelniczek jest zachwycona Rothem, z uwagi, że jest go w tej części tak mało “Arktyczny dotyk” jest mniej lubiany. Mi to osobiście nie przeszkadza, ponieważ otrzymałam dużo więcej akcji w tym tomie. Główny antagonista wydaje się bardzo ciekawą postacią, przez większość książki jest to postać widmo, nie wiemy kim on jest ani czego można po nim się spodziewać, w momencie, gdy dowiadujemy się prawdy, autorka kończy książkę. Zabieg ten był przemyślany i tak bardzo mi znany z książek Jennifer L. Armentrout, że nie zdziwiłam się i nie oparłam się chęci sięgnięcia po kolejny tom. Właśnie to jest jeden ze schematów ciągle powtarzanych w książkach tej autorki. Kończy książkę w takim momencie, że praktycznie zmusza czytelnika do sięgnięcia po kolejny tom.

Podsumowując, jest to historia bardzo ciekawa, książka jest praktycznie nie do odłożenia i wierzę, że każdy kto po nią sięgnie będzie się wyśmienicie bawić i z zapartym tchem będzie śledzić fabułę.