Harmonia zbrodni recenzja

Ach, jak cudownie znów przenieść się do Moskwy! Matuszka Rassija po raz kolejny wzięła mnie w swoje ramiona.

Tak bardzo, jak kocham Paryż, uwielbiam literaturę rosyjską. Kola, Loszka, Bułhakow… no po prostu kocham kocham kocham! Do tej pory czytywałam namiętnie wyłącznie literaturę piękną w wydaniu rosyjskich mistrzów. Tym razem, dzięki uprzejmości Czwartej Strony Kryminału, dane mi było zanurzyć się w książce carycy rosyjskiego kryminału. „Harmonia zbrodni” to klasyczny, napisany ze smakiem kryminał. Zajadając się więc kolejnymi rogalikami (powstałymi w ramach wyzwania: #kalendarzkryzysowy), zastanawiałam się kto zabił i dlaczego.

W Moskwie można się poczuć swojsko, jak u siebie w domu. Panuje upał, ubrania lepią się do ciała, chce się pić. W wielopiętrowych blokach mieszkają rodziny, jakich wiele. Niczym się nie wyróżniają. Chodzą do pracy, wychowują dzieci. Z lotu ptaka wszystko wygląda spokojnie, zwyczajnie i spokojnie. Gdy jednak bliżej się przyjrzymy, okazuje się, że w przykładnych rodzinach dochodzi do zdrady, a nawet do zbrodni. Taką Moskwę pokazuje nam Aleksandra Marinina.

Podobno jednymi z głównych i najczęstszych motywów zbrodni jest zdrada lub pieniądze. Jak było w tym przypadku? Milicjantka Kamieńska, która ma za sobą spore doświadczenie w dochodzeniówce, doskonale zna zawikłane meandry ludzkiej psychiki. Potrafi analizować zachowania, nie tylko podejrzanych, ale i świadków. Szuka motywów, przyczyn, możliwych scenariuszy wydarzeń. Podążając z nią śladem mordercy, nie mam wątpliwości, że uda jej się rozwikłać zagadkę. Czuję się też przy niej bardzo bezpiecznie. Jest spokojna, pewna siebie. A do tego ma jeszcze świetną intuicję, która kieruje ją na odpowiedni trop.

Do przeanalizowania milicjantka ma całkiem sporo. Ginie żona Dudariewa. Jej mąż staje się głównym podejrzanym. Wychodzi na jaw jego romans z żoną byłego milicjanta. Giną kolejne osoby. Jedynym świadkiem morderstwa żony Dudariewa jest młody niewidomy chłopiec, którego zamachowiec poprosił o kupno butelki zimnej wody. Czy Kamieńska zdecyduje się wplątać go w morderczą intrygę, narażając na niebezpieczeństwo? Zdradzę jedynie, że czytając ten kryminał, nie można się nudzić.

Narracja „Harmonii zbrodni” jest niczym leniwy, upalny moskiewski dzień, jest płynna, spokojna i nigdzie się nie spieszy. Czytelnik zanurza się w niej powoli, jakby sprawdzał, czy woda w morzu jest wystarczająco ciepła. Ale nie ma na co czekać, wchodźcie bez obaw – temperatura jest odpowiednia… choć robi się czasami bardzo gorąco… Kamieńska ma dla Was też kubeł zimnej wody i nie omieszka wylać go Wam na głowę!