Fiora i król Francji recenzja

W ciągu ostatnich dni historia Fiory pochłonęła mnie bez reszty. Żałuję tylko, że zaczęłam swoją lekturę od IV tomu. Moje niedopatrzenie. W przyszłości planuję przeczytać trzy wcześniejsze części tej książki, choć nie wiem, czy teraz, znając zakończenie, będę miała w sobie dość zapału. Zobaczymy.

Bardzo rzadko czytam romanse, zawsze miałam o nich raczej niepochlebne zdanie. Poza tym, nie lubię się rozckliwiać tam, gdzie jest to niepotrzebne i szkoda mi czasu na jakieś takie wydumane "ochy" i "achy". Absolutnym wyjątkiem była dla mnie przeczytana parę lat temu "Uciekinierka z San Benito" Chufo Llorensa, którą przeczytałam z zapartym tchem. Dzisiaj "Fiorę i króla Francji" dołączam do mojej listy wyjątków.

Wciąż nie jestem miłośniczką romansów, ale bardzo lubię powieści historyczne bogate w opisy scenerii, a nie tylko w dialogi bohaterów. Nic tak nie odpręża, jak "przeniesienie się" od czasu, do czasu w przeszłość, by zdać sobie sprawę, że czasy w jakich żyjemy wcale nie są aż takie złe, jak mogłoby się wydawać.

"Fiora i król Francji" to opowieść o kobiecie, która po wydostaniu się z Rzymu do Florencji, dzieli życie z Lorenzem Medyceuszem. W momencie gdy kobieta postanawia na stałe zamieszkać we Florencji i sprowadzić do niej syna, do Donny Fiory przybywa posłaniec z niezwykłą wiadomością... Od tego momentu życie Fiory się odmienia, a młoda kobieta z dnia na dzień decyduje się na wyjazd i sprawdzenie, czy słowa posłańca okażą się prawdą.

Miłośnicy powieści historycznych znajdą w tej książce coś dla siebie, podobnie jak miłośnicy romansów. Historia Donny Fiory trzyma w napięciu i sprzyja zatopieniu się w lekturze. Dodatkowym atutem są opisy scenerii i stosunków politycznych między bohaterami książki. To świetna lektura na weekend i na wieczór, do poduszki! ;)