Rodzina ze 141 Ulicy i ukryty ogród recenzja

Jakiś czas temu publikowałyśmy recenzję książki
o dzieciakach ze 141 ulicy; piątce rodzeństwa, które robiło wszystko, aby właściciel kamienicy, w której od lat mieszka rodzina Vanderbeekerów przedłużył im umowę najmu.
Każde dziecko robi wszystko, co w jego mocy, żeby wpłynąć na antypatycznego, burkliwego pana Beidermana. Wszystko kończy się dobrze, rodzina odzyskuje swoje miejsce na ziemi, a pan Beiderman staje się ulubionym, choć wciąż trochę zdystansowanym sąsiadem. Powiem Wam, że moja córka, siedmioletnia wtedy, przeżywała tę powieść ogromnie.
Teraz natomiast w nasze czytelnicze ręce trafiła część druga
i co tu dużo kryć, stała się priorytetem.
Jest jeszcze lepsza, niż pierwsza!
Tym razem główna akcja powieści toczy się bez obecności jednej z bliźniaczek, ponieważ utalentowana muzycznie Isa, wyjeżdża na obóz muzyczny, a reszta jej rodzeństwa, czyli Jessie, Oliver, Hiacynta i mała Laney zostaje w mieście
i zupełnie nie ma planu, co począć z tym wakacyjnym czasem. Dzieci snują się bezczynnie znudzone upałem
i nicnierobieniem dopóty, dopóki ich ulubiony sąsiad (w tym niesamowitym domu wszyscy sąsiedzi są ulubieni!) nie dostaje wylewu i nie spędza kilku tygodni w szpitalu. Ta poważna sytuacja sprawia, że rodzeństwo na powrót się jednoczy. Wspólnie postanawiają przygotować dla pana Jeeta i jego żony, pani Josie wyjątkowy prezent i w tym celu sprzątają i odchwaszczają zapuszczony do granic możliwości pobliski przykościelny ogród tak, by po powrocie ze szpitala czekało na nich wyjątkowe, zielone miejsce na regenerację sił i odpoczynek. Przed dziećmi jawi się mnóstwo problemów, ale pojawiają się też przyjaciele, którzy zakasują rękawy i dziarsko biorą się do roboty. Jednak kiedy w grę wchodzą prywatne interesy jednego z przedstawicieli rady kościoła, nawet odważne, pracujące ciężko i konsekwentnie dążące do realizacji swojego planu dzieci stają się bezradne.
Czy aby na pewno są w tym wszystkim same?
Powieść jest piękna! Począwszy od naszego ulubionego
(co tu kryć, wydało się) wydawnictwa Dwukropek poprzez twardą okładkę samej książki i wspaniałą ilustrację strony tytułowej, aż po oczywiście – treść. Wciąga, bawi, wzrusza, inspiruje i wywołuje całe mnóstwo pozytywnych emocji.
I chociaż ilustracji jest niewiele, czcionka mała, a samej treści dużo – przygoda dzieciaków w ich prywatnym, tajemniczym ogrodzie jak dla nas – kończy się zbyt szybko.
Ale niebawem…niebawem, pojawi się kolejna część! O rany!
Dla starszych dzieci, takich 9+.
I dla młodszych, do głośnego czytania przez rodziców, jak najbardziej.