Niania w Londynie recenzja

Zacznę od tego jak nabyłam tą książkę. Było to gdy miałam może z 10-11 lat. Już pochłaniałam książki tonami. Byłam z rodzicami w sklepie i był ogromny regał z książkami. Między wybranymi trafiło na tą książkę. Przeczytałam kilka stron i stwierdziwszy, że książka nie jest jeszcze dla takiego dzieciaka jak ja, odłożyłam na półkę. Musiała doczekać swego czasu. Sięgnęłam po nią jak miałam z 15 lat. Pochłonęła mnie.

A teraz do rzeczy. Historia zawarta w książce opowiada o młodej dziewczynie, która postanowiła zostać nianią. Mu już odpowiednie kwalifikacje, doświadczenia troszkę zebrała, ale postanowiła wziąć swoje życie w ręce i zrobić coś poważniejszego, nie tkwić przy rodzicach, chłopaku, który kilkakrotnie się jej oświadcza. Nastał czas poważnych decyzji. Na swojej drodze spotyka londyńską rodzinę. Typowy rodzinny chaos. Trafiła można powiedzieć w odpowiedni moment. Każdy z członków rodziny będzie potrzebował jej rady, osoby, a nie którzy czegoś więcej. Warto sięgnąć po książkę już nie tylko ze względu na samą fabułę, ale już same dialogi, zdarzenia napawają dobrym humorem. Jest to świetna książka na wieczór, czy po prostu na poprawę humoru. Gdy książka się kończy nikt nie chce rozstawać się z bohaterami. Każdy z nich ma własne problemy i każdy chce się z nimi uporać, lecz dość późno uświadamiają że rodzina jest właśnie po to by wspierać się nawzajem, na szczęście nie za późno.

Co do mnie. Co do historii. Urzekła mnie, czytam nie tylko gdy chcę poprawić sobie humor, ale gdy napadną mnie filozoficzne myśli o życiu. Tam jest życie. Tam jest sens. Bo czy rodzina to nie jest życie, nasze szczęścia, nasza miłość? Bo tak naprawdę dążymy właśnie do tego.