Chcesz być normalny czy szczęśliwy recenzja

Czy bycie normalnym jest w ogóle możliwe? A bycie szczęśliwym? Tak naprawdę szczęśliwym? No właśnie, tak się da czy nie? Podchodząc do tej książki nie miałam zbyt wielu wymagań, no i dobrze się stało. Lektura, chociaż tandetą nie jest, nie powala na kolana, a tym bardziej nie zachwyca.

"Chcesz być normalny czy szczęśliwy" już od pierwszych stron krzyczy do nas, że zaakceptowanie samego siebie - swoich wad, zalet, ciała, zdania itp. jest kluczem do bycia szczęśliwą osobą. Dowiadujemy się jaki wpływ na nasze dalsze życie miało dzieciństwo, aspiracje rodziców i to jak nas wychowali. Pokazuje, że wszystko to czego doświadczyliśmy jako berbecie będzie miało odbicie w dorosłości. I tak być nie powinno. Robert wręcz nakazuje nam być sobą, zgadzać się z sobą, podążać własną drogą itp. Mamy być szczęśliwi, piękni jako my sami, a nie jako kopia brata, siostry czy choćby rodziców. Zgodność z własnymi przekonaniami może zaprowadzić do szczęścia - tego normalnego.

Kiedy skończyłam czytać, tak do końca nie wiedziałam co myślę o tej książce. Osobiście nie powiedziała mi niczego nowego, czego bym nie wiedziała - niekiedy tylko zirytowała i doprowadziła to tego, że książkę odłożyłam na biurko i patrzyłam na nią spod byka. Ale wracałam i czytałam dalej. No i tak kilka razy. Nie jestem pewna tak do końca co autor miał na myśli pisząc ten poradnik - "rady" zawarte w tej pozycji ani nie są wybitnie mądre, ani ciekawe, ani nie wzbudzają zainteresowania. Ot taka paplanina o wszystkim i o niczym konkretnym. Sorry, ale pierdzielenie o szopenie nie jest dla mnie.

Skłanianie do myślenia jest na zasadzie: "Weź się zastanów co robisz, bo tak". Przypomina mi się afera maturalna kiedy to dziewczyna poszła pisać Wos, a dostała arkusz z fizyki - nie przyznała się i napisała go, myśląc, że to rozszerzenie z wiedzy o społeczeństwie. Stąd tak znane: " - Piszesz Wos czy Fizykę. - Tak.". I tutaj jest tak samo. Wszystko i nic, obłożone w ciekawą okładkę i wydane w dużym nakładzie. Nie, nie to mnie nie przekonuje.

Podsumowując: dla mnie ta pozycja jest obojętna. Nie ziębi mnie i nie parzy. Trochę irytuje, trochę zaciekawi, zdenerwuje, zaintryguje. Ale wszystko to takie niestabilne, chaotyczne. A tego nie lubię, bo po prostu nie da się tego czytać. A i ocena jest niejednoznaczna. Dla jednych przemyślenia autora mogą być przełomem, mogą doprowadzić do zmian i wyciągnięcia wniosków na przyszłość. Dla innych - zbędną gadaniną o pierdołach o których już się wie. Wybór pozostawiam wam - albo przeczytacie, albo i nie.

Ocena: 3/6