Morze wspomnień recenzja

Książka Fiony Valpy może budzić zainteresowanie, gdyż jej akcja w większości rozgrywa się w modnych ostatnio ramach czasowych.

Młoda nauczycielka, Kendra, odwiedza babcię, umieszczoną w domu opieki. Ella ma już ponad dziewięćdziesiąt lat i jej największym marzeniem jest spisać wspomnienia, zanim starość kompletnie pochłonie jej pamięć lub skończy jej się czas. Kendra początkowo niechętnie podchodzi do tego pomysłu. Tkwi we własnych problemach z autystycznym synem i bezrobotnym mężem. Sytuacji nie poprawia też fakt, że matka Kendry od lat nie utrzymywała kontaktów z Ellą, a wnuczka widywała babcię bardzo rzadko. Kiedy jednak Ella prosi ją, żeby spisała jej wspomnienia, Kendra się zgadza i wkrótce tonie w opowieści swojej babci. Historii o młodzieńczej wolności, pierwszej miłość, wojnie i jej konsekwencjach w życiu zwykłych ludzi.

Powieść Fiony Valpy to dobrze napisana książka, którą przyjemnie się czyta. Jest natomiast dość cienka, co może dziwić, biorąc pod uwagę fakt ile lat obejmuje. Ella snuje opowieść od młodości w latach trzydziestych po lata siedemdziesiąte. Jeśli ktoś szuka książki, która opowiadać będzie tylko o wojnie to może się srogo rozczarować. Czasy konfliktu zajmują tu bowiem tylko parę rozdziałów i służą raczej do wytłumaczenia kolejnych działań bohaterki już po jego zakończeniu niż samo przedstawienie grozy, która rozpanoszyła się wtedy na świecie.

Na szczęście sama Ella nie budziła mojej niechęci, a często tak mam z głównymi bohaterkami. Jestem w stanie zrozumieć motywy jej działania, może nawet usprawiedliwić. Całe jej życie zostało zdefiniowane przez te pierwsze magiczne wakacje na francuskiej wyspie, kiedy miała tylko siedemnaście lat i poznała Christophe’a, początkującego artystę.

Zresztą sztuka odgrywa w tej książce dość znaczną rolę i wiele się wokół niej obraca. Niemniej uważam, że mogłaby być dłuższa. Pozwoliłoby to na większe rozbudowanie bohaterów i nieucinanie akcji na czterdzieści lat przed wydarzeniami w czasach współczesnych, (nie mieliśmy szansy dowiedzieć się więcej o dorosłym życiu dzieci Elli ani o jej małżeństwem po decydujących zdarzeniach na Ile de Re).

Jest to historia opowiadająca o ludzkich wyborach, emocjach i dramatach, jednak tych prywatnych. Tych, które także miały miejsce, kiedy nad głowami latały niemieckie bombowce. Jeśli ktoś lubi historie wojenne tu ich za dużo nie znajdzie. Jeśli ktoś natomiast zaczytuje się w obyczajówkach z wątkiem romantycznym będzie to książka w sam raz dla niego.