Vigo. Mroczne serce recenzja

Dzisiaj przedstawiam Wam kolejny mafijny romans i to wcale nie taki „słodki” i „cukierkowy”, o jakim z pewnością pomyśleliście. Choć to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, to muszę przyznać, że jestem pod dużym wrażeniem tej historii. Chcecie wiedzieć dlaczego?? Zapraszam na krótką recenzję.

Autorka bez żadnego choćby najmniejszego ostrzeżenia wrzuciła nas w brutalny, zimny i bezwzględny świat polskiej mafii. Nie ma w nim miejsca na ckliwe miłostki, czy niewinne flirty, o delikatności i subtelności też można zapomnieć. Tytułowy Vigo to brat wielkiego bossa, co już samo w sobie delikatnie odbiega od innych książek poświęconych tej tematyce, z reguły to właśnie głównym bohaterem jest ten wielki największy don wszystkich donów. Vigo razem z Felixem prowadzą różne szemrane interesy, które przynoszą horrendalne zyski. Żaden z braci nie należy do delikatnych i opiekuńczych mężczyzn, w świecie, w którym przyszło im żyć, takie słowa po prostu nie istnieją. Są mroczni, brutalni i nie cofną się przed niczym, jeżeli tylko ktoś dopuści się zdrady. Dla nich nie liczą się ludzie, którzy są jedynie środkiem do osiągnięcia zamierzonego celu. Jednak, gdy na drodze Viga pojawia się Zara, coś w jego sercu delikatnie zadrgało. Mimo tego „czegoś” nie powstrzymał się przed brutalnym wymierzeniem jej kary. Co takiego zrobiła Zara? Dlaczego ona mieszkała razem z braćmi Hryniewiczami w ich willi? Kim jest tajemnicza kobieta w czerwonej sukni? Czy namiesza ona w życiu tej trójki? Po odpowiedzi na te pytania odsyłam do książki.

Muszę przyznać, że do napisania tej opinii zbierałam się kilka dni i nie wiedziałam, jak mam się do tego zabrać, aby napisać coś więcej niż „WOW”. No cóż, to była za historia. Okrutny i brutalny świat mafii i to nie taki polukrowany, dwóch braci i dwie dziewczyny, których przypadek lub zrządzenie losu postanowiło połączyć. Cała ta historia jest nietuzinkowa i niebanalna, opowiada nie tylko o samym Vigu, ale także o Felixie, Grecie i Zarze. To właśnie wykreowana postać Zary zapadła mi gdzieś głęboko w pamięci. To, w jaki sposób została „zwerbowana” w ich szeregi, napawa mnie trwogą, bo mam świadomość, że niejedna młoda kobieta czy nastolatka właśnie w taki sposób została wmanewrowana w coś okropnego. Pani Iwona wykonała „kawał dobrej roboty” i stworzyła trudną a przy tym intrygującą historię, którą się po prostu pochłania. Nic tu nie jest oczywiste, a wręcz jest nieprzewidywalne. Szczerze polecam.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję autorce i Wydawnictwu Krople czasu.