Vermillion #1 recenzja

„Też mam swoje tajemnice. Pragnienia, które postrzegane są jako niemoralne nawet wśród krwiopijców. Tylko że dla kogoś, kto żyje tak długo, jak ja, moralność to tylko słowo”.

Tonny od kilkunastu lat służyła Pierwszemu Lordowi sumiennie i z oddaniem, lecz po śmierci pana zamek przeszedł w ręce innego Lorda Charioce. Nowy właściciel posiada już swojego sommeliera Thaddeusa, więc dziewczyna jest zbędnym dodatkiem, gdyby nie przysięga to już dawno by się pożegnała z życiem.

Thaddeus nienawidzi Tonny tak bardzo, że uprzykrza jej życie na każdym kroku i próbuje za wszelką cenę doprowadzić do pozbycia się dziewczyny z zamku.

Czy mu się uda? Jakich rzeczy się dopuści, aby osiągnąć swój cel?

Przeczytałam, że w książce pojawią się wampiry i już zostałam skuszona. Każdy autor kreuje swoje uniwersum i bohaterów. W tym świecie wampiry żyją w częściowym ukryciu, lecz z gracją i swoją etykietą.

Nie spotkałam się jeszcze z takim pomysłem, co wprowadza powiew świeżości w tej kwestii. Ciekawa okazała się postać Tonny, która wykazała się zadziwiającym opanowaniem i lojalnością. Znosi wszelkie upokorzenia dzielnie i bez mrugnięcia okiem. Chciałam poznać ją bardziej szczegółowo, co takiego siedziało w jej głowie.

„Dotyku, którego doświadczała, nie mogła porównać do niczego, co w swoim życiu przeżyła ani z czym się spotkała”.

Akcja rozwija się powoli, nabierając tempa dopiero w połowie książki. Nie przeszkadzało mi to jednak, gdyż z zapartym tchem śledziłam losy bohaterów. Tak mnie, pochłonęła historia Tonny, że nie mogłam oderwać się, choć na chwilę. Vermilion złapał mnie w swoje szpona i już nie chciał wypuścić. Dałam się złapać z czystą przyjemnością. I potrzebuje kontynuacji natychmiast, nie można kończyć historii w takim momencie. Muszę wiedzieć co, będzie dalej.

PS Występuje narracja trzecioosobowa, lecz nie martwcie się, ona zupełnie nie przeszkadza w dobrym odbiorze książki.

Bawiłam się wyśmienicie i spędziłam miłe popołudnie. Polecam Wam ogromnie. Z niecierpliwością oczekuję drugiego tomu.